Usul al-Kafi Kitab al-Hujjah Bagian Kelima

Bab 82

☼Bab Makruh Menetapkan Waktu (bab karahiyyati al-Tauqit)☼

(508)-1. Ali bin Muhammad dan Muhammad bin al-Hasan, daripada Sahl bin Ziyad dan Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada al-Hasan bin Mahbub, daripada Abu Hamzah al-Thumali berkata: Aku telah mendengar Abu Ja‘far a.s berkata: Sesungguhnya Allah telah menetapkan waktu (waqqata) dalam urusan ini (imamah)pada tujuh puluh, tetapi apabila al-Husain a.s telah dibunuh, kemurkaan Allah a.s telah bertambah ke atas penduduk bumi, lalu Dia telah menangguhkannya kepada seratus empat puluh. Kami telah memberitahu kepada kamu tentangnya, tetapi kamu telah menyebarkan percakapan ini dan kamu mendedahkan rahsianya. Lantaran itu, Allah tidak menjadikan untuknya selepas itu waktu [yang ditetapkan] di sisi kami [semuanya boleh berlaku kerana] “Allah menghapuskan apa yang Dia kehendaki dan menetapkan [apa yang Dia kehendaki] dan bagi-Nyalah Umm al-Kitab”

Abu Hamzah berkata: Aku telah menceritakannya kepada Abu Abdillah a.s, maka beliau a.s telah berkata: Ia telah berlaku sedemikain.

(509)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Salmah bin al-Khattab, daripada Ali bin Hassan, daripada ‘Abd al-Rahman bin Kathir berkata: Aku telah berada di sisi Abu Abdillah a.s, tiba-tiba Muhzam telah datang kepadanya, maka beliau telah berkata kepadanya: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, beritahulah kepadaku tentang urusan ini yang kita nanti-nantikan, bilakah ia? Beliau a.s telah berkata: Wahai Muhzam, telah berbohonglah mereka yang telah menetapkan waktu (al-Waqqatun), binasalah mereka yang gopoh (wa-halaka al-Musta‘jilun) dan berjayalah mereka yang telah menyerahkan diri mereka [di dalam perkara ini].

(510)-3. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad bin Khalid, daripada bapanya, daripada al-Qasim bin Muhammad, daripada Ali bin Abi Hamzah, daripada Abu Basir, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Aku telah bertanya beliau tentang al-Qaim a.s, maka beliau a.s telah berkata: Mereka yang menetapkan waktu telah berbohong, kami Ahlu l-Bait, tidak menetapkan waktu.

(511)-4. Ahmad dengan sanad-sanadnya berkata: Beliau telah berkata: Allah telah enggan selain dari menyalahi waktu yang mereka telah tetapkan.

(512)-5. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada al-Hasan bin Ali al-Khazzai, daripada ‘Abd al-Karim bin Umar al-Khath‘ami, daripada al-Fadhl bin Yasar, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Aku telah berkata: Adakah urusan ini ada waktunya [yang ditetapkan]? Maka beliau a.s telah berkata: Mereka yang telah menetapkan waktunya telah berbohong. Sesungguhnya Musa a.s apabila telah keluar kepada Tuhannya, beliau a.s telah menjanjikan mereka tiga puluh hari. Manakala Allah telah menambahkannya sepuluh hari lagi, maka kaumnya berkata: Sesungguhnya Musa telah menyalahi kami, lalu mereka telah buat apa yang mereka telah buat. Justeru apabila kami menceritakan hadis kepada kamu, maka ia berlaku sebagaimana kami telah ceritakan kepada kamu tentangnya, maka katakanlah: Allah telah benar. Dan apabila kami menceritakan hadis kepada kamu, tetapi ia berlaku menyalahi apa yang kami telah menceritakan kepada kamu, maka katakanlah: Allah telah benar, nescaya kamu diberi pahala dua kali.

(513)-6. Muhammad bin Yahya dan Ahmad bin Idris, daripada Muhammad bin Ahmad, daripada al-Sayyari, daripada al-Hasan bin Ali bin Yaqtin, daripada saudaranya al-Husain, daripada bapanya Ali bin Yaqtin berkata: Abu al-Hasan a.s telah berkata kepadaku: Syiah dididik dengan angan-angan semenjak dua ratus tahun, beliau telah berkata: Yaqtin telah berkata kepada anak lelakinya Ali bin Yaqtin: Apa yang telah dikatakan kepada kami telah berlaku dan apa yang telah dikatakan kepada kamu, masih tidak berlaku? Beliau telah berkata: Maka Ali telah berkata kepadanya: Sesunggunya apa yang telah dikatakan kepada kami dan kamu adalah dari tempat yang satu, hanya urusan kamu telah berlaku, justeru, kamu diberikan [pahala] dengan percuma sebagaimana ia dikatakan kepada kamu.

Dan sesungguhnya urusan kami belum berlaku, lantaran itu, kami telah mencari alasan dengan angan-angan. Jika dikatakan kepada kami: Sesungguhnya urusan ini tidak akan berlaku melainkan kepada dua ratus tahun atau tiga ratus tahun [lagi], nescaya hati-hati telah menjadi keras dan orang ramai telah murtad daripada Islam, tetapi mereka telah berkata: “Alangkah cepatnya dan alangkah dekatnya” masa berlalu [semata-mata] kerana menjinakkan hati manusia dan mendekatkan [mereka] kepada kejayaan.

(514)-7. Al-Husain bin Muhammad, daripada Ja‘far bin Muhammad, daripada al-Qasim bin Isma’il al-Anbari, daripada al-Husain bin Ali, daripada Ibrahim bin Muhzam, daripada bapanya, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Kami telah menyebut di sisinya tentang raja-raja keluarga polan, maka beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya orang ramai telah binasa kerana kegopohan mereka tentang urusan ini. Sesungguhnya Allah tidak akan gopoh kerana kegopohan hamba-hamba-Nya. Sesungguhnya urusan ini ada matlamatnya yang akan berakhir. Jika mereka diberitahu [tentangnya], nescaya mereka tidak akan dipercepat atau diperlewatkan [kehadiran mereka] meskipun seketika.


Bab 83

☼Bab pemeriksaan Dan Ujian (bab al-Tamhis wa-al-Imtihan)☼

(515)-1. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada al-Hasan bin Mahbub, daripada Ya‘qub al-Sarraj dan Ali bin Ri’ab, daripada Abu Abdillah a.s bahawa sesungguhnya Amir al-Mukminin a.s manakala dibaiah selepas pembunuhan Uthman, telah menaiki mimbar masjid, lalu memberi khutbah yang berbunyi: Sesungguhnya ujian [bala] kamu telah kembali sebagaimana pada hari yang Allah telah mengutus Nabi-Nya s.a.w. Dialah yang telah mengutusnya dengan kebenaran supaya kamu berbicara dengan telus (tanpa kekeliruan) dan kamu menapis [kata-kata kamu] dengan tapisan sehingga mereka yang terkebawah akan mengembalikan mereka yang di atas dan begitulah sebaliknya, hendaklah didahulukan mereka yang telah bertanding [tetapi tidak berjaya] kerana mereka telah dihalang dan mereka yang telah bertanding [dan menang] hendaklah dihalang kerana mereka telah menang. Demi Allah, aku tidak menyembunyikan satu tandapun dan aku tidak berbohong meskipun satu pembohongan. Sesungguhnya aku telah diberitahu tentang kedudukan ini pada hari ini.

(516)-2. Muhammad bin Yahya dan al-Hasan bin Muhammad, daripada Ja‘far bin Muhammad, daripada al-Qasim bin Isma’il al-Anbari, daripada al-Husain bin Ali, daripada Abi al-Maghra, daripada ibn Abi Ya‘fur berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Neraka wail bagi Arab yang zalim, daripada urusan yang telah hampir, aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, berapakah bilangan Arab bersama al-Qaim? Beliau telah berkata: Bilangan mereka adalah sedikit. Aku telah berkata: Demi Allah, sesungguhnya mereka yang menceritakan tentang urusan ini di kalangan mereka adalah ramai. Beliau telah berkata: Orang ramai mestilah memeriksa, menilai, menapis dan mengeluarkan daripada tapisan itu makhluk yang ramai.

(517)-3. Muhammad bin Yahya dan al-Hasan bin Muhammad, daripada Ja‘far bin Muhammad, daripada al-Hasan bin Muhammad al-Sairafi, daripada Ja‘far bin Muhammad al-Saiqal, daripada bapanya, daripada al-Mansur berkata: Abu Abdillah a.s telah berkata kepadaku: Wahai Mansur, sesungguhnya urusan ini tidak akan datang kepada kamu melainkan selepas putus asa dan tidak, demi Allah, sehingga kamu menilai dan tidak, demi Allah, sehingga kamu memeriksa dan tidak, demi Allah, sehingga celakalah mereka yang celaka dan bahagialah mereka yang bahagia.

(518)-4. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Mu‘ammar bin Khallad berkata: Aku telah mendengar Abu al-Hasan a.s telah berkata: “Apakah manusia itu mengira bahawa mereka dibiarkan (saja) mengatakan: Kami telah beriman, sedang mereka tidak diuji lagi? Kemudian beliau a.s telah berkata kepadaku: Apakah itu fitnah? Aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, fitnah di sisi kami adalah ujian di dalam agama. Beliau a.s telah berkata: Mereka menguji sebagaimana emas diuji. Kemudian beliau a.s telah berkata: Mereka membersih sebagaimana emas dibersihkan.

(519)-5. Ali bin Ibrahim, daripada Muhammad bin Isa, daripada Yunus, daripada Sulaiman bin Salih bahawa beliau telah meriwayatkannya secara marfu‘ daripada Abu Ja‘far a.s berkata: Beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya hadis kamu ini akan menjemukan hati mereka. Sesiapa yang mengakuinya, maka tambahlah ia dan sesiapa yang mengingkarinya, maka tinggallah ia. Sesungguhnya fitnah pasti akan berlaku, setiap kawan akan terjatuh padanya sehingga akan terjatuh padanya mereka yang membelah rambut kepada dua sehingga tiada yang akan tinggal kecuali kami dan Syiah kami.

(520)-6. Muhammad bin al-Hasan dan Ali bin Muhammad, daripada Sahl bin Ziyad, daripada Muhammad bin Sinan, daripada Muhammad bin Mansur al-Saiqal, daripada bapanya berkata: Aku, al-Harith al-Mughirah dan sekumpulan jemaah kita telah duduk, sedang Abu Abdillah a.s mendengar percakapan kami, maka beliau a.s telah berkata kepada kami: Kamu berbincang tentang apa? Alangkah jauhnya, alangkah jauhnya!! Tidak, demi Allah, ia tidak akan terjadi sejauh mana mata kamu memandang sehingga kamu menilai[nya], tidak, demi Allah, ia tidak akan berlaku sejauh mana mata kamu memandang sehingga kamu memeriksa [nya]. Tidak, demi Allah, ia tidak akan berlaku sejauh mana mata kamu memandang sehingga kamu dapat menilai[nya]. Tidak, demi Allah, ia tidak akan berlaku sejauh mana mata kamu memandang melainkan selepas putus asa, tidak, demi Allah, ia tidak akan berlaku sejauh mana mata kamu memandang sehingga celakalah mereka yang celaka dan bahagialah mereka yang bahagia.


Bab 84

☼Sesungguhnya Sesiapa Yang Telah Mengetahui Imamnya, Maka Cepat Atau Lewatnya Urusan Ini, Tidak Akan Memudaratkannya (Inna-hu man ‘Arafa imama-hu lam yadhurru-hu taqaddumu hadha al-Amr au taakhhuru)☼

(521)-1. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada Hammad bin Isa, daripada Huraiz, daripada Zurarah berkata: Abu Abdillah a.s telah berkata: Kenalilah imam anda, sesungguhnya anda jika anda telah mengenalinya, maka cepat atau lewatnya urusan ini tidak akan memudaratkan anda.

(522)-2. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Muhammad bin Jumhur, daripada Safwan bin Yahya, daripada Muhammad bin Marwan, daripada al-Fudhail bin Yasar berkata: Aku telah bertanya Abu Abdillah a.s tentang firman Allah: “Suatu hari Kami menyeru setiap umat dengan pemimpinnya” Maka beliau a.s telah berkata: Kenalilah imam anda, kerana anda apabila anda telah mengenali imam anda, cepat atau lampat urusan ini tidak akan memudaratkan anda. Sesiapa yang telah mengenali imamnya, kemudian beliau telah mati sebelum kedatangan sahaib hadha al-Amr (sahabat urusan ini) adalah seperti kedudukan mereka yang telah berada di dalam kem askarnya, tidak, malah seperti kedudukan mereka yang telah berada di bawah benderanya, beliau telah berkata: Sebahagian sahabatnya berkata: [Beliau] adalah seperti kedudukan mereka yang telah mati syahid bersama Rasulullah s.a.w.

(523)-3. Ali bin Muhammad yang telah meriwayatkannya secara marfu‘, daripada Ali bin Abi Hamzah, daripada Abu Basir berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, bilakah kejayaan (al-Faraj)? Maka beliau a.s telah berkata: Wahai Abu Basir, anda di kalangan mereka yang mahu dunia? Siapa yang telah mengetahui urusan ini, maka sesungguhnya beliau telah mendapat kejayaan daripadanya kerana penantiannya.

(524)-4. Ali bin Ibrahim, daripada Salih bin al-Sanadi, daripada Ja‘far bin Basyir, daripada Isma’il bin Muhammad al-Khaza‘i berkata: Abu Basir telah bertanya Abu Abdillah a.s sedang aku mendengarnya, lalu beliau telah berkata: Adakah anda melihat aku akan mendapati al-Qaim a.s? Maka beliau a.s telah berkata: Wahai Abu Basir, adakah anda mengetahui imam anda? Maka beliau telah berkata: Ya, demi Allah, andalah dia-Beliau telah memegang tangannya-maka beliau a.s telah berkata: Demi Allah, anda tidak peduli, wahai Abu Basir, jika anda tidak menghunus pedang anda di bayangan al-Qaim a.s.

(525)-5. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ali bin al-Nu‘man, daripada Muhammad bin Marwan, daripada Fudhail bin Yasar berkata: Aku telah mendengar Abu Ja‘far a.s telah berkata: Sesiapa yang telah mati, sedang beliau tidak ada imam, maka kematiannya seperti kematian jahiliyah. Sesiapa yang telah mati, sedang beliau mengetahui imamnya, maka cepat atau lewat urusan ini tidak akan memudaratkannya. Sesiapa yang telah mati, sedang beliau mengetahui imamnya, maka beliau adalah seperti mereka yang berada bersama al-Qaim di kemnya.

(526)-6. Al-Husain bin Ali al-‘Alawi, daripada Sahl bin Jumhur, daripada ‘Abd al-‘Azim bin Abdullah al-Hasani, daripada al-Hasan bin al-Husain al-‘Arani, daripada Ali bin Hasyim, daripada bapanya, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Tidak mudarat seorang yang telah mati kerana menanti urusan kami kerana beliau [sepertilah] seorang yang telah mati di tengah kem al-Mahdi a.s dan askarnya.

(527)-7. Ali bin Muhammad, daripada Sahl bin Ziyad, daripada al-Husain bin Sa‘id, daripada Fadhdhalah bin Ayyub, daripada Umar bin Abban berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Kenalilah al-‘Allamah (imam), kerana apabila anda telah mengenalinya, maka cepat atau lewatnya urusan ini tidak akan memudaratkan anda. Sesungguhnya Allah berfirman: “Suatu hari Kami akan menyeru setiap manusia dengan imam mereka” Justeru, sesiapa yang telah mengenali imamnya adalah seperti orang yang telah berada di kem al-Mahdi al-Muntazar.


Bab 85

☼Sesiapa Yang Telah Mendakwa Imamah, Tetapi Tidak Mempunyai Kelayakan Dan Sesiapa Yang Telah Mengingkari Para Imam A.S Atau Sebahagian Daripada Mereka Dan Sesiapa yang Telah Menetapkan Imamah Kepada Orang Yang Tidak Mempunyai Kelayakan (man idda‘aa al-Imamata wa-laisa la-ha bi-ahlin wa-man jahada al-Aimmata au ba‘dha-hum wa man athbata al-Aimmata li-man laisa la-ha bi-ahlin)☼

(528)-1. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin Sinan, daripada Abi Salam, daripada Surat bin Kulaib, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Aku telah bertanya kepadanya tentang firman Allah: “Dan pada hari Kiamat kamu akan melihat mereka yang berbuat dusta terhadap Allah, mukanya menjadi hitam”? Beliau a.s telah berkata: Sesiapa yang telah berkata: Sesungguhnya aku adalah seorang imam, tetapi beliau bukanlah seorang imam” Aku telah berkata: Sekalipun beliau seorang keturunan ‘Alawi? Beliau a.s telah berkata: Sekalipun beliau seorang keturunan ‘Alawi. Aku telah berkata: Sekalipun beliau daripada anak-anak lelaki Ali bin Abu Talib a.s? Beliau a.s telah berkata: Sekalipun beliau daripada anak-anak lelaki Ali bin Abu talib a.s.

(529)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Abdullah bin Muhammad bin Isa, daripada Ali bin al-Hakam, daripada Abban, daripada al-Fudhail, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesiapa yang telah mendakwa imamah, tetapi beliau bukanlah daripada ahlinya, maka beliau adalah seorang kafir”.

(530)-3. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Muhammad bin Jumhur, daripada Abdullah bin ‘Abd al-Rahman, daripada al-Husain bin al-Mukhtar berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, tentang firman-Nya: “Dan pada hari Kiamat kamu akan melihat mereka yang berbuat dusta terhadap Allah, mukanya menjadi hitam”? Beliau a.s telah berkata: Setiap orang yang telah menyangka bahawa beliau seorang imam, tetapi beliau bukan seorang imam”. Aku telah berkata: sekalipun beliau seorang [daripada] keturunan Fatimah dan Ali a.s ? Beliau a.s telah berkata: Sekalipun beliau seorang [daripada] keturunan Fatimah dan Ali a.s.

(531)-4. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada al-Wasyaa’, daripada Daud al-Himar, daripada Ibn Abi Ya‘fur, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Aku telah mendengarnya berkata: Tiga orang yang Allah tidak akan bercakap pada hari Kiamat dan Dia tidak akan membersihkan [dosa] mereka dan bagi mereka azab yang pedih: Sesiapa yang telah mendakwa imamah daripada Allah, tetapi ia bukanlah untuknya, sesiapa yang telah mengingkari seorang imam daripada Allah dan sesiapa yang telah berpendapat bahawa mereka berdua (Abu Bakr dan Umar) mempunyai nasib [menjadi khalifah] di dalam Islam.

(532)-5. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Sinan, daripada Yahya saudara lelaki Adim, daripada al-Walid bin Sabih berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesungguhnya urusan ini tidak akan mendakwanya selain daripada tuannya kecuali Allah memusnahkan umurnya.

(533)-6. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Muhammad bin Sinan, daripada Talhah bin Zaid, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesiapa yang telah berkongsi bersama seorang imam yang mana imamahnya adalah di sisi Allah dengan seorang yang mana imamahnya bukan daripada Allah, maka beliau adalah seorang musyrik dengan Allah (man asyraka ma‘a imam imamata-hu min ‘andi llah man laisat imamatu-hu mina llah kana musyrikan bi-llah).

(534)-7. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin Ismai’il, daripada Mansur bin Yunus, daripada Muhammad bin Muslim berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Seorang lelaki telah berkata kepadaku: Kenalilah [imam] yang pertama daripada para imam kerana ia tidak akan memudaratkan anda jika anda mengenali [imam) yang pertama. Beliau telah berkata: Beliau a.s telah berkata: Allah telah melaknati lelaki ini, sesungguhnya aku memarahinya dan aku tidak mengenalinya. Tidak dikenali [imam] yang akhir melainkan dengan [imam] yang pertama.

(535)-8. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Muhammad bin Jumhur, daripada Safwan, daripada Ibn Maskan berkata: Aku telah bertanya Musa al-Kazim a.s, daripada para imam a.s telah berkata: Sesiapa yang telah mengingkari seorang [imam] daripada mereka yang hidup, maka beliau telah mengingkari mereka yang mati.

(536)-9. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada al-Hasan bin Sa‘id, daripada Abi Wahab, daripada Muhammad bin Mansur berkata: Aku telah bertanya beliau a.s tentang firman Allah: “Dan apabila mereka melakukan perbuatan keji, mereka berkata: “Kami mendapati nenek moyang kami mengerjakan yang demikian itu dan Allah menyuruh kami mengerjakannya. Katakanlah: “Sesungguhnya Allah tidak menyuruh perbuatan yang keji” Mengapa kamu mengada-adakan terhadap Allah apa yang tidak kamu ketahui? Beliau a.s telah berkata: Adakah anda telah melihat seorang yang telah berpendapat bahawa Allah telah menyuruh[nya] berzina, meminum arak atau sesuatu daripada perkara-perkara yang diharamkan?

Maka aku telah berkata: Tidak, maka beliau a.s telah berkata: Apakah perkara keji (al-Fahisyah) yang mereka mendakwa bahawa Allah telah menyuruh mereka dengannya? Aku telah berkata: Allah lebih mengetahuinya dan wali-Nya. Beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya ayat ini tentang para imam yang zalim (aimmati al-Jaur). Mereka telah mendakwa bahawa Allah telah menyuruh mereka supaya mengikuti kaum (para imam) yang mana Allah tidak menyuruh mereka mengikuti mereka. Justeru, Allah telah menolak mereka dengan alasan tersebut, lalu memeberitahu kepada mereka bahawa mereka telah berkata dusta ke atas-Nya. Kemudian Dia menamakan keadaan mereka sedemikian dengan perkara keji (fahisyah).

(537)-10. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada al-Husain bin Sa‘id, daripada Abi Wahab, daripada Muhammad bin Mansur berkata: Aku telah bertanya seorang hamba yang saleh (Musa al-Kazim a.s) tentang firman Allah: “Katakanlah:Tuhanku hanya mengharamkan perbuatan yang keji, baik yang nampak ataupun yang tersembunyi” Beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya al-Qur’an ada [makna] zahir dan batin. Justeru, semua yang telah diharamkan oleh Allah di dalam al-Qur’an adalah zahir dan batinnya adalah para imam yang zalim. Semua yang telah dihalalkan oleh Allah di dalam al-Qur’an adalah zahir dan batinnya adalah para imam yang benar.

(538)-11. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada al-Hasan bin Mahbub, daripada ‘Umru bin Thabit, daripada Jabir, berkata: Aku telah bertanya Abu Ja‘far a.s tentang firman Allah: “Dan di antara manusia ada mereka yang menyembah selain Allah (jadi) tandingan-Nya, mereka mencintainya sebagaimana mereka mencintai Allah” Beliau a.s telah berkata: Demi Allah, mereka adalah para wali polan dan polan. Mereka telah mengambil “mereka” sebagai para imam, bukan imam yang telah dijadikan oleh Allah untuk manusia.

Lantaran itu, Dia telah berfirman: “Dan jika seandainya mereka yang berbuat zalim itu mengetahui ketika mereka melihat siksa bahawa kekuatan itu kepunyaan Allah semuanya dan bahawa Allah amat berat siksaan-Nya. Ketika mereka yang diikuti itu berlepas diri dari mereka yang mengikutinya dan mereka melihat siksa dan (ketika) segala hubungan antara mereka terputus sama sekali. Dan berkatalah mereka yang mengikuti: “Seandainya kami dapat kembali (ke dunia), pasti kami akan berlepas diri dari mereka sebagaimana mereka berlepas diri dari kami” Demikianlah Allah memperlihatkan kepada mereka amal perbuatan mereka menjadi sesalan bagi mereka; dan sekali-kali mereka tidak akan keluar dari api neraka” Kemudian Abu Ja‘far a.s telah berkata: Demi Allah, mereka, wahai Jabir, adalah para imam yang zalim dan pengikut-pengikut mereka.

(539)-12. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Abu Daud al-Mustariqq, daripada Ali bin Maimun, daripada Ibn Abi Ya‘fur berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Tiga orang Allah tidak akan melihat kepada mereka pada hari Kiamat dan tidak akan membersihkan[dosa] mereka dan bagi mereka azab yang pedih: Orang yang telah mendakwa imamah daripada Allah, tetapi ia bukan untuknya, orang yang telah mengingkari seorang imam daripada Allah dan orang yang telah berpendapat bahawa mereka berdua [menjadi khalifah] adalah kerana nasib di dalam Islam.


Bab 86

☼Tentang Orang Yang Telah Beragama Dengan Agama Allah A.W Tanpa Imam Daripada Allah Jalla Jalalah (fi-man daana llaha a.w bi-ghairi imam mina llahi jalaa jalalah)☼

(540)-1. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada anak lelaki Abu Basir, daripada Abu al-Hasan a.s tentang firman Allah: “Dan siapakah yang lebih sesat daripada orang yang mengikuti hawa nafsunya dengan tidak mendapat petunjuk dari Allah sedikitpun” Beliau a.s telah berkata: Iaitu orang yang telah mengambil pendapatnya sebagai agamanya tanpa [mempercayai] seorang imam daripada para imam petunjuk.

(541)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Safwan bin Yahya, daripada al-‘Alaa’ bin Razin, daripada Muhammad bin Muslim, berkata: Aku telah mendengar Abu Ja‘far a.s telah berkata: Setiap orang yang telah beragama dengan agama Allah dengan melakukan ibadat secara gigih, tetapi tidak ada imam baginya daripada Allah, maka usahanya tidak diterima. Beliau telah tersesat lagi terkeliru dan Allah memarahi amalannya, beliau adalah seperti kambing betina yang tersesat dari pengembalanya dan kumpulannya. Lalu ia telah pergi ke sana dan ke mari pada hari itu. Apabila malam telah tiba, ia telah melihat kepada satu kumpulan binatang tanpa pengembalanya, lalu ia merasa rindu kepadanya dan terpedaya dengannya.

Kemudian ia telah bermalam bersamanya di kandangnya. Apabila pengembala telah menarik [keluar] sekumpulan binatangnya, maka kambing betina itu telah mengingkari pengembalanya dan binatang-binatangnya, lalu ia telah menjadi keliru dengan mencari pengembalanya dan kumpulan [kawan] bintang-binatangnya [yang terdahulu]. Maka ia telah melihat kepada seekor kambing jantan bersama pengembalanya, lalu ia merasa rindu kepadanya dan terpedaya dengannya. Lantas pengembara meraung sambil berkata: Pergilah bersama pengembala anda dan kumpulan anda kerana anda sesat lagi terkeliru dari pengembala dan kumpulan anda, lalu ia telah pergi ke sana dan ke mari dalam keadaan keliru tanpa pengembala untuknya dan kumpulannya yang akan menunjukkannya kepada tempat tinggalnya atau mengembalikannya ke tempatnya.

Ketika ia di dalam keadaan sedemikian, tiba-tiba seekor serigala telah mengambil peluang di atas kesesatannya, lalu memakannya. Demikianlah, demi Allah, wahai Muhammad, sesiapa pada setiap pagi daripada umat ini tidak mempunyai imam untuknya daripada Allah a.w, zahir dan adil, maka beliau menjadi sesat lagi terkeliru. Jika beliau telah mati di dalam keadaan ini, maka beliau telah mati di dalam keadaan kufur dan nifak. Ketahuilah, wahai Muhammad, sesungguhnya para imam yang zalim dan pengikut-pengikut mereka adalah terpisah daripada agama Allah (inna aimmata al-Jauri wa-atba‘a-hum la-ma‘zuuluun ‘an dini llahi), Mereka telah sesat dan menyesatkan (dhallu wa-adhallu). Justeru, amalan-amalan yang mereka lakukan adalah seperti abu yang telah ditiup angin, amalan mereka tidak dinilai sedikitpun, itu adalah kesesatan yang jauh.

(542)-3. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Ibn Mahbub, daripada ‘Abd al-‘Aziz al- ‘Abdiy, daripada Abdullah bin Abi Ya‘fur berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Aku bergaul dengan orang ramai, tetapi apa yang lebih mengagumkan aku adalah tentang mereka yang tidak mewalikan kamu, mereka mewalikan polan dan polan, sedangkan mereka mempunyai amanah, [bercakap] benar dan kesetiaan. Adapun mereka yang mewalikan kamu tidak mempunyai amanah, kesetian dan kebenaran? Beliau berkata: Abu Abdillah a.s yang sedang duduk, telah berpaling kepadaku seperti seorang yang marah, kemudian beliau a.s telah berkata: Tiada agama bagi orang yang telah beragama dengan agama Allah dengan mewalikan imam yang zalim, bukan daripada Allah (la dina li-man dana llaha bi-wilayati imam jaa’ir laisa mina llahi) dan tiada celaan ke atas orang yang telah beragama dengan mewalikan seorang imam yang adil daripada Allah.

Aku telah berkata: Tiada agama untuk mereka dan tiada celaan ke atas mereka? Beliau a.s telah berkata: Ya, tiada agama bagi mereka dan tiada celaan ke atas mereka, kemudian beliau a.s telah berkata: Tidakkah anda mendengar firman Allah: “Allah Pelindung (wali) mereka yang beriman; Dia mengeluarkan mereka dari kegelapan kepada cahaya” Iaitu [daripada] kegelapan dosa kepada cahaya taubat dan keampunan kerana mereka mewalikan setiap imam yang adil daripada Allah. Dan Dia telah berfirman: “Dan mereka yang kafir, pelindung-pelindung mereka ialah syaitan yang mengeluarkan mereka daripada cahaya kepada kegelapan” Sesungguhnya Dia telah maksudkan bahawa mereka telah berada di atas cahaya Islam, tetapi apabila mereka mewalikan setiap imam yang zalim, bukan daripada Allah a.w, maka mereka telah keluar dengan mewalikan mereka daripada Islam kepada kegelapan kekafiran. Maka Allah telah mewajibkan untuk mereka neraka bersama mereka yang kafir, “Mereka itu adalah penghuni neraka; mereka kekal di dalamnya”

(543)-4. Daripadanya, daripada Hisyam bin Salim, daripada Habib al-Sajistani, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Allah berfirman [dalam sebuah hadis kudsi]: Aku akan mengazab setiap rakyat di dalam Islam yang telah berpegang kepada wilayah setiap imam yang zalim, bukan daripada Allah sekalipun rakyat pada amalan meraka baik dan bertakwa. Dan Aku akan mengampunkan daripada setiap rakyat di dalam Islam yang telah berpegang kepada wilayah imam yang adil daripada Allah sekalipun rakyat pada diri mereka sendiri zalim dan jahat”

(544)-5. Ali bin Muhammad, daripada Ibn Jumhur, daripada bapanya, daripada Safwan, daripada Ibn Maskan, daripada Abdullah bin Sinan, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah tidak malu mengazabkan umat yang telah berpegang kepada imam yang bukan daripada Allah sekalipun amalan mereka baik dan bertakwa dan sesungguhnya Allah malu mengazabkan umat yang telah berpegang kepada imam daripada Allah sekalipun amalan meraka zalim dan jahat”.


Bab 87

☼Sesiapa Yang Telah Mati Dan Tiada Baginya Imam Daripada Para Imam Petunjuk Iaitu Daripada Bab Pertama (man mata wa laisa la-hu imam min aimmati al-Huda wa huwa min al-Bab al-Awwal)☼

(545)-1. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada al-Hasan bin Ali al-Wasyaa’, daripada Ahmad bin ‘Aa’idh, daripada Ibn Udhinah, daripada al-Fudhail bin Yasar berkata: Pada suatu hari, Abu Abdillah a.s telah mula berkata kepada kami: Rasulullah s.a.w telah bersabda: Sesiapa yang telah mati dan tiada di atasnya seorang imam, maka kematiannya adalah seperti kematian [seorang] jahiliyah” (man maata wa-laisa ‘alai-hi imam fa-maitatu-hu maitatun jahiliyyatun). Maka aku telah berkata: Rasulullah s.a.w telah bersabda sedemikian? Maka beliau a.s telah berkata: Ya, demi Allah, baginda s.a.w telah bersabda sedemikian. Aku telah berkata: Setiap orang yang telah mati dan tiada baginya imam, maka kematiannya seperti kematian [seorang] jahiliyah?! Beliau a.s telah berkata: Ya.

(546)-2. Al-Husain bin Muhammad, daripaeda Mu‘alla bin Muhammad, daripada al-Wasyaa’ berkata: ‘Abd al-Karim bin ‘Umru telah memberitahu kepadaku, daripada Ibn Abi Ya‘fur berkata: Aku telah bertanya Abu Abdillah a.s tentang sabda Rasulullah s.a.w: Sesiapa yang telah mati dan tiada baginya imam, maka kematiannya seperti kematian [seorang] jahiliyah”. Aku telah berkata: Kematian [orang] kafir? Beliau a.s telah berkata: Kematian [orang] sesat, aku telah berkata: Justeru sesiapa yang telah mati pada hari ini dan tiada baginya imam, maka kematiannya seperti kematian jahiliyyah? Maka beliau a.s telah berkata: Ya.

(547)-3. Ahmad bin Idris, daripada Muhammad bin ‘Abd al-Jabbar, daripada Safwan, daripada al-Fudhail, daripada al-Harith bin al-Mughirah berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Rasulullah s.a.w telah bersabda: Sesiapa yang telah mati, tidak mengtahui imamnya, maka beliau mati kematian jahiliyah”? Beliau a.s telah berkata: Ya, aku telah berkata: Jahiliyah mereka yang jahil atau jahiliyah yang tidak mengetahui imamnya? Beliau a.s telah berkata: Jahiliyah kekafiran, nifak dan kesesatan (jahiliyat kufrin wa nifaq wa dhalal).

(548)-4. Daripada sebahagian sahabat kami, daripada ‘Abd al-‘Azim bin Abdullah al-Hasani, daripada Malik bin ‘Aamir, daripada al-Mufadhdhal, bin Za’idah, daripada al-Mufadhdhal bin Umar berkata: Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesiapa yang telah berpegang kepada agama Allah tanpa mendengar daripada orang yang benar (imam), maka Allah mewajibkannya kepada kesesatan dan sesiapa yang telah mendakwa mendengar bukan dari pintu yang telah dibuka oleh Allah, maka beliau adalah seorang musyrik. Dan itulah pintu yang diamanahkan di atas rahsia Allah yang tersembunyi


Bab 88

☼Tentang Orang Yang Telah Mengetahui Kebenaran Daripada Ahlu l-Bait Dan Orang Yang Telah Mengingkarinya (fi-man ‘arafa al-Haqq min Ahl al-Bait wa-man Ankara)☼

(549)-1. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Ali bin al-Hakam, daripada Sulaiman bin Ja‘far berkata: Aku telah mendengar al-Ridha a.s telah berkata: Sesungguhnya Ali bin Abdullah bin al-Husain bin Ali bin al-Husain bin Ali bin Abu Talib a.s, perempuannya dan anak-anaknya adalah daripada ahli syurga. Kemudian beliau a.s telah berkata: Sesiapa yang telah mengetahui urusan ini daripada anak Ali dan Fatimah a.s, maka beliau bukanlah seperti manusia [biasa].

(550)-2. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad berkata: Al-Wasyaa’ telah memberitahu kepadaku, berkata: Ahmad bin Umar al-Halal telah memberitahu kepadaku telah berkata: Aku telah berkata kepada Abu al-Hasan a.s: Beritahulah kepadaku tentang orang yang telah menentang anda dan beliau tidak mengetahui hak anda daripada anak lelaki Fatimah? Adakah beliau dan semua orang adalah sama di dalam seksaan? Maka Ali bin al-Husain a.s telah berkata: Di atas mereka dua kali seksaan (‘alai-him dha‘fa al-‘Iqab).

(551)-3. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada al-Hasan bin Rasyid berkata: Ali bin Isma’il al-Maithamiy berkata: Ruba‘i bin Abdullah telah memberitahu kepadaku, berkata: ‘Abd al-Rahman bin Abi Abdullah telah berkata kepadaku: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Adakah orang yang ingkar (al-Munkir)urusan ini daripada Bani Hasyim dan selain daripada mereka itu sama? Maka beliau a.s telah berkata kepadaku: Janganlah anda berkata: Orang yang ingkar (al-Munkir), tetapi katalah: Orang yang menentang (al-Jahid) daripada Bani Hasyim dan selain daripada mereka. Abu al-Hasan berkata: Kemudian aku terfikir tentangnya, maka aku telah menyebut firman Allah a.w pada sudara-saudara Yusuf: “Maka Yusuf mengenali mereka, sedang mereka tidak kenal (lagi) kepadanya”

(552)-4. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Abi Nasr berkata: Aku telah bertanya al-Ridha a.s, aku telah berkata kepadanya: Adakah orang yang menentang (al-Jahid) di kalangan kamu dan selain daripada kamu itu sama? Beliau a.s telah berkata: Orang yang menentang di kalangan kami baginya dua dosa dan orang yang berbuat baik baginya dua kebaikan.


Bab 89

☼Perkara Yang Wajib Bagi Manusia Ketika Matinya Imam A.S (ma yajibu ‘ala al-Naasi ‘inda mudhiyyi al-Imam)☼

(553)-1. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Safwan, daripada Ya‘qub bin Syu‘aib berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Apabila sesuatu telah berlaku kepada seorang imam, bagaimana orang ramai akan buat? Beliau a.s telah berkata: Di manakah firman Allah a.w: “Mengapa tidak pergi dari tiap-tiap golongan di antara mereka beberapa orang untuk memperdalam pengetahuan mereka tentang agama dan untuk memberi peringatan kepada kaumnya apabila mereka telah kembali kepadanya, supaya mereka itu dapat menjaga dirinya” Beliau a.s telah berkata: Mereka dimaafkan selama mereka masih menuntut[ilmu] dan begitu juga mereka yang sedang menanti mereka [yang sedang menuntut ilmu] adalah dimaafkan sehingga para sahabat mereka kembali kepada mereka.

(554)-2. Ali bin Ibrahim, daripada Muhammad bin Isa, daripada Yunus bin ‘Abd al-Rahman berkata: Hammad telah memberitahu kepadaku, daripada ‘Abd al-Rahman al-‘Alaa’ berkata: Aku telah bertanya Abu Abdillah a.s tentang pendapat umum: Sesungguhnya Rasulullah s.a.w telah bersabda: Sesiapa yang telah mati dan tiada baginya imam, maka beliau telah mati [seperti] kematian jahiliyah” (man maata wa-laisa la-hu imam, maata maitatan jahiliyyatan” Maka beliau a.s telah berkata: Benar, demi Allah. Aku telah berkata: Sesungguhnya seorang imam telah mati sedang seorang lelaki di Khurasan tidak mengetahui siapakah wasinya, adakah ia dimaafkan?

Beliau a.s telah berkata: Tidak dimaafkan, sesungguhnya apabila seorang imam telah mati, hujah wasinya telah berlaku (efektif) di atas orang yang bersamanya di negari itu dan hak golongan tertentu pula menyampaikannya kepada orang yang tidak hadir ketika kematiannya. Sesungguhnya Allah a.w berfirman: “Mengapa tidak pergi dari tiap-tiap golongan di antara mereka beberapa orang untuk memperdalam pengetahuan mereka tentang agama dan untuk memberi peringatan kepada kaumnya apabila mereka telah kembali kepadanya, supaya mereka itu dapat menjaga dirinya” Aku telah berkata: Satu golongan telah pergi, maka sebahagian mereka telah mati sebelum mereka sampai [di tempat] untuk memberitahukannya [kepada orang ramai]? Beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah a.w berfirman: “Sesiapa yang keluar dari rumahnya dengan maksud berhijrah kepada Allah dan Rasul-Nya, kemudian kematian menimpanya, maka sungguh telah tetap pahalanya di sisi Allah”

Maka aku telah berkata: Sebahagian mereka telah sampai ke tempat itu, tetapi mereka telah mendapati anda menutup pintu anda, menutup tirai anda, anda tidak menyeru mereka kepada diri anda dan tiada orang yang akan menunjukkan mereka kepada anda. Justeru bagaimana mereka akan mengetahui perkara itu? Beliau a.s telah berkata: Dengan Kitab Allah yang diturunkan, aku telah berkata: Bagaimana dengan firman Allah? Beliau a.s telah berkata: Aku berpendapat anda telah bercakap tentang perkara ini sebelum hari ini, aku telah berkata: Ya, beliau a.s telah menyebut apa yang telah diturunkan oleh Allah kepada Ali a.s dan apa yang telah disabdakan oleh Rasulullah s.a.w daripada wasiatnya kepadanya. Perlantikannya, apa yang akan menimpa mereka, pengakuan al-Hasan dan al-Husain di atas perkara tersebut, wasiatnya kepada al-Hasan dan penerimaan al-Husain untuknya dengan firman Allah: “Mereka yang mempunyai hubungan kerabat itu sebahagiannya lebih berhak terhadap sesamanya di dalam Kitab Allah”

Aku telah berkata: Sesungguhnya orang ramai telah bercakap tentang Abu Ja‘far a.s dan mereka berkata: Bagaimana anda telah melangkahi atau mendahului anak-anak lelaki bapanya yang mempunyai kerabat seumpamanya, orang yang lebih muda daripadanya dan anda telah menghadkan [nya] kepada orang yang lebih muda daripadanya, maka beliau telah berkata: Sahabat urusan ini (imam) dikenali dengan tiga perkara yang tidak ada pada orang lain, beliaulah orang yang paling layak (aula) mengikut orang (imam) sebelumnya dan beliaulah wasinya dan di sisinya senjata Rasulullah s.a.w dan wasiatnya yang ada di sisiku, aku tidak pertikaikan tentangnya. Aku telah berkata: Sesungguhnya perkara itu adalah tersembunyi kerana takutkan sultan?

Beliau a.s telah berkata berkata: Beliau tidak akan berada di dalam persembunyian melainkan baginya hujah yang zahir. Sesungguhnya bapaku telah meminta aku supaya menyimpan apa yang ada di sana. Manakala tiba kematiannya, beliau telah berkata kepadaku: Panggillah beberapa orang saksi untukku, lalu aku telah memanggil empat orang saksi daripada Quraisy. Di antara mereka ialah Nafi‘ maula Abdullah bin Umar, beliau telah berkata: Tulislah, ini adalah apa yang telah diwasiatkan oleh Ya‘qub kepada anak-anaknya: “Wahai anak-anakku! Sesungguhnya Allah telah memilih agama ini bagimu, maka janganlah kamu mati kecuali di dalam memeluk agama Islam”. Muhammad bin Ali telah mewasiatkan kepada anak lelakinya Ja‘far bin Muhammad dan memerintahkannya supaya mengapankannya dengan burdah yang digunakan di dalam sembahyang jemaah dan memakaikan [di kepala]nya dengan serbannya, kuburnya diratakan dan ditinggikannya sebanyak empat jari.

Kemudian ia dikosongkan daripadanya. Maka beliau telah berkata: Tutuplah, kemudian beliau telah berkata kepada para saksi: Pulanglah, Semoga kamu dirahmati Allah. Maka aku telah berkata kepadanya selepas mereka pulang: Bukan ini, wahai bapaku, anda menjadi saksi ke atasnya? Maka beliau telah berkata: Sesungguhnya aku tidak suka anda dikalahkan dan dikatakan: Bahawa beliau [anda] tidak diwasiatkan, justeru, aku mahu anda mempunyai hujah; apabila seorang lelaki datang ke suatu negeri dan berkata: Siapakah wasi polan, dikatakan: Polan, aku telah berkata: Bolehkah wasiat dikongsi? Beliau (perawi) berkata: Kamu bertanyalah kepadanya a.s, kerana beliau akan menerangkannya kepada kamu.

(555)-3. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Muhammad bin Khalid, daripada al-Nadhar bin Suwaid, daripada Yahya al-Halabi, daripada Buraid bin Mu‘awiyah, daripada Muhammad bin Muslim berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Aslaha-ka llahu, aduan kamu telah sampai kepada kami dan kami bersimpati dengannya, jika anda telah memberitahu kepada kami atau anda telah mengajar kami, siapa orangnya? Beliau telah berkata: Sesungguhnya Ali a.s adalah seorang yang alim dan ilmu [boleh] diwarisi. Justeru, seorang alim tidak mati melainkan akan tinggal selepasnya orang yang mengetahui seperti ilmunya atau apa yang dikehendaki Allah, aku telah berkata: Adakah orang ramai dimaafkan apabila orang alim (imam) telah mati, sedang mereka tidak mengetahuinya (imam) selepasnya?

Beliau telah berkata: Adapun penduduk negeri ini, maka ia adalah tidak-Iaitu Madinah-Adapun negeri-negeri lain mengikut jarak perjalanan mereka. Sesungguhnya Allah berfirman: “Mengapa tidak pergi dari tiap-tiap golongan di antara mereka beberapa orang untuk memperdalam pengetahuan mereka tentang agama dan untuk memberi peringatan kepada kaumnya apabila mereka telah kembali kepadanya, supaya mereka itu dapat menjaga dirinya” Aku telah berkata: Apa pendapat anda tentang orang yang telah mati pada ketika itu? Beliau telah berkata: Beliau adalah seperti kedudukan orang yang keluar dari rumahnya berhijrah kepada Allah dan Rasul-Nya, kemudian beliau mati, maka pahalanya adalah di atas Allah. Aku telah berkata: Apabila mereka telah datang, bagaimana mereka [dapat] mengetahui sahabat (imam) mereka? Beliau a.s telah berkata: Beliau akan memberi ketenangan, keamanan dan kehebatan [kepada mereka].


Bab 90

☼Tentang Imam Bilakah Beliau Mengetahui Urusan Imamah Berpindah Kepadanya (fi anna al-Imam mata ya‘lamu anna al-Amra qad saara ilai-hi)☼

(556)-1. Ahmad bin Idris, daripada Muhammad bin ‘Abd al-Jabbar, daripada Safwan bin Yahya, daripada Abu Jarir al-Qummi berkata: Aku telah berkata kepada Abu al-Hasan a.s: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, sesungguhnya anda telah mengetahui perkhidmatanku yang berterusan kepada bapa anda, kemudian kepada anda, kemudian aku bersumpah untuknya: Demi hak Rasulullah s.a.w dan hak polan dan polan sehingga aku telah berakhir kepadanya bahawa tidak akan terkeluar daripadaku apa yang anda akan memberitahu kepadaku tentangnya kepada seorangpun daripada manusia; aku telah bertanya beliau tentang bapanya adakah beliau hidup atau mati?

Beliau a.s telah berkata: Demi Allah beliau telah mati. Aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan, sesungguhnya Syiah anda berpendapat: Sesungguhnya padanya sunnah empat orang nabi. Beliau telah berkata: Demi Allah, tiada tuhan melainkan Dia, bapaku telah mati. Aku telah berkata: Mati ghaib atau mati maut? Beliau a.s telah berkata: Mati maut. Aku telah berkata: Kemungkinan anda bertakiyyah denganku? Beliau a.s telah berkata: Subhanallah, aku telah berkata: Beliau telah mewasiatkan anda? Beliau a.s telah berkata: Ya, aku telah berkata: Adakah beliau telah menjadikan anda berkongsi tentangnya dengan seseorang? Beliau a.s telah berkata: Tidak, aku telah berkata: Adakah imam di kalangan saudara-saudara anda yang wajib anda patuhi? Beliau telah berkata: Tidak, aku telah berkata: Adakah anda imam? Beliau a.s telah berkata: Ya.

(557)-2. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Ali bin Asbat berkata: Aku telah berkata kepada al-Ridha a.s: Sesungguhnya seorang lelaki telah memenatkan saudara anda Ibrahim. Maka beliau telah menyebut kepadanya bahawa bapa anda masih hidup, sesungguhnya anda mengetahui perkara itu apa yang beliau mengetahui, maka beliau a.s telah berkata: Subhanallah, Rasulullah s.a.w telah mati dan Musa a.s tidak mati?. Demi Allah, beliau telah mati sebagaimana Rasulullah s.a.w telah mati. Tetapi Allah sentiasa semenjak mati Nabi-Nya s.a.w dan seterusnya memberi agama ini kepada anak-anak orang asing dan memalingkannya daripada kerabat Nabi-Nya s.a.w. Begitulah seterusnya, maka Dia memberi kepada mereka itu dan menegah mereka [yang lain] pula. Sesungguhnya aku telah menunaikan kepadanya seribu dinar pada bulan Dhu al-Hijjah selepas aku sembuh daripada penyakit.

(558)-3. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada al-Wasyaa’, berkata: Aku telah berkata kepada Abu al-Hasan (al-Ridha a.s): Sesungguhnya mereka telah meriwayatkan daripada anda tentang kematian Abu al-Hasan (al-Kazim a.s) bahawa seorang lelaki telah berkata kepada anda: Aku telah mengetahui perkara itu (talak) daripada kata-kata Sa‘id, maka beliau telah berkata: Sa‘id telah datang selepas aku memberitahu kepadanya tentangnya sebelum kedatangannya, beliau telah berkata: Aku telah mendengarnya berkata: Anda telah menceraikan Umm Farwah binti Ishaq pada bulan Rajab satu hari selepas kematian Abu al-Hasan a.s (Musa a.s), anda telah berkata: Aku telah menceraikannya sedang anda telah mengetahui kematian Abu al-Hasan (Musa a.s)? Beliau a.s telah berkata: Ya, aku telah berkata: Sebelum Sa‘id datang kepada anda? Beliau a.s telah berkata: Ya.

(559-4. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Safwan berkata: Aku telah berkata kepada al-Ridha a.s: Beritahulah kepadaku tentang seorang imam bilakah beliau mengetahui bahawa beliau seorang imam? Ketika sampai [berita] kepadanya bahawa sahabatnya telah mati atau ketika beliau mati? Seperti Abu al-Hasan (al-Kazim a.s) telah mati di Baghdad, sedang anda berada di sini, beliau a.s telah berkata: Beliau (imam) mengetahui perkara itu ketika sahabatanya sedang mati, aku telah berkata: Dengan apa cara? Beliau telah berkata: Allah memberi ilham kepadanya.

(560)-5. Ali bin Ibrahim, daripada Muhammad bin Isa, daripada Abu al-Fadl al-Syuhbani, daripada Harun bin al-Fadhl berkata: Aku telah melihat Abu al-Hasan Ali bin Muhammad pada hari kematian Abu Ja‘far a.s, maka beliau telah berkata: Inna li-llah wa- inna ilai-hi raaji‘un, Abu Ja‘far a.s telah mati. Dikatakan kepadanya: Bagaimana anda telah mengetahuinya? Beliau a.s telah berkata: Aku dimasuki petunjuk daripada Allah yang aku tidak mengetahuinya.

(561)-6. Ali bin Ibrahim, daripada Muhammad bin Isa, daripada Musafir berkata: Abu Ibrahim a.s telah memerintahkan- ketika aku sedang keluar bersamanya-Abu al-Hasan a.s supaya tidur di pintu[rumah]nya pada setiap malam selama beliau a.s masih hidup sehingga akan datang berita [kematian]nya, berkata: Kami pada setiap malam membentangkan hamparan kepada Abu al-Hasan a.s di al-Dihliz, kemudian beliau datang selepas Isyak, lalu beliau tidur.

Apabila tiba waktu pagi, beliau a.s pulang ke rumahnya. Beliau telah berkata: Keadaan ini telah berlalu selama empat tahun. Manakala pada suatu malam, beliau telah datang lewat malam tidak seperti biasa, maka keluarganya merasa cemas dan takut, suatu perkara yang besar telah memasuki [fikiran] kami kerana kelewatannya. Pada hari keesokannya, beliau telah pulang ke rumah, lalu berjumpa dengan keluarga dan menuju kepada Umm Ahmad sambil berkata kepadanya: Bawalah kepadaku apa yang telah disimpan kepada anda oleh bapaku, lalu Umm Ahmad telah meraung, menampar mukanya sendiri dan mengoyakkan poket bajunya dan berkata: Demi Allah, sayyidi telah mati. Kemudian beliau a.s telah mencegahnya dan berkata kepadanya: Janganlah anda bercakap sesuatu [tentang kematiannya] dan janganlah anda menzahirkannya pula supaya berita tidak sampai kepada gabenor. Kemudian Umm Ahmad telah mengeluarkan satu bakul, dua ribu dinar atau empat ribu dinar, lalu memberi semuanya kepadanya sahaja.

Dan Umm Ahmad berkata: Sesungguhnya beliau a.s (al-Kazim a.s) telah berkata kepadaku: Simpanlah barang ini di sisi anda, janganlah anda membenarkan seorangpun melihat kepadanya sehingga aku mati. Apabila aku mati, maka sesiapa yang mendatangi anda daripada anak-anakku dan memintanya daripada anda, maka berilah ia kepadanya dan ketahuilah anda bahawa aku telah pergi” dan demi Allah, sesungguhnya alamat sayyidi telah datang kepadaku. Lalu beliau a.s telah menerimanya daripadanya dan menyuruh mereka supaya menahan diri mereka [dari menyebarkannya] sehingga datangnya berita.

Maka beliaupun telah pulang dan mengulangi bermalam sebagaimana beliau a.s telah melakukannya sebelumnya. Beberapa hari telah berlalu sehingga berita ratapan kematiannya [diketahui umum], lalu kami telah menghitung hari-hari itu, tiba-tiba beliau (al-Kazim a.s) telah mati pada waktu Abu al-Hasan (al-Ridha a.s) telah melakukan apa yang beliau telah melakukannya, iaitu tidak bermalam seperti biasa kerana kematian bapanya.


Bab 91

☼Keadaan Para Imam A.S Tentang Umur (haalaat al-Aimmati a.s fi al-Sinni)☼

(562)-1. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Ibn Mahbub, daripada Hisyam bin Salim, daripada Yazid al-Kinasi berkata: Aku telah bertanya Abu Ja‘far a.s: Adakah Isa bin Maryam a.s ketika beliau bercakap di dalam buaian telah menjadi Hujjah Allah ke atas ahli zamannya? Maka beliau a.s telah berkata: Isa pada hari itu adalah seorang nabi dan Hujjah Allah yang belum diutuskan (ghaira mursal). Tidakkah anda mendengar firman-Nya: “Sesungguhnya aku ini hamba Allah, Dia memberiku al-Kitab dan Dia menjadikan aku seorang nabi dan Dia menjadikan aku seorang yang diberkati di mana saja aku berada dan Dia memerintahkan kepadaku sembahyang, dan zakat selama aku hidup”

Aku telah berkata: Isa pada hari itu telah menjadi Hujjah Allah ke atas Zakaria ketika beliau berada di dalam buaian? Maka beliau a.s telah berkata: Isa pada masa itu adalah suatu tanda (ayat) kepada manusia dan rahmat daripada Allah untuk Maryam ketika beliau bercakap tentangnya dan beliau adalah seorang nabi [dan] Hujjah kepada orang yang telah mendengar percakapannya di dalam keadaan itu. Kemudian beliau telah diam, tidak bercakap sehingga berlalu dua tahun. Dan Zakaria adalah Hujjah bagi Allah ke atas manusia selepas Isa berdiam diri selama dua tahun. Kemudian Zakaria telah mati, lalu anak lelakinya Yahya telah mewarisi al-Kitab dan hikmah [daripadanya] ketika beliau masih anak kecil lagi (wa huwa saghir).

Tidakkah anda mendengar firman-Nya: “Wahai Yahya, ambillah al-Kitab dengan sungguh-sungguh. Dan Kami berikan kepadanya hikmah ketika ia masih kanak-kanak” Apabila Isa a.s telah sampai tujuh tahun, beliau telah bercakap tentang kenabian dan kerasulan ketika Allah mewahyukan kepadanya. Isa a.s telah menjadi Hujjah kepada Yahya dan kepada semua manusia dan bumi tidak akan tinggal, wahai Abu Khalid, meskipun satu hari tanpa seorang Hujjah ke atas manusia semenjak Allah menciptakan Adam a.s dan meletakkannya di bumi. Maka aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, adakah Ali a.s Hujjah daripada Allah dan Rasul-Nya ke atas umat ini pada masa hidup Rasulullah s.a.w?

Maka beliau a.s telah berkata: Ya, pada hari baginda s.a.w telah memperkukuhkannya kepada manusia dan melantiknya secara terang-terang dan menyeru mereka kepada wilayahnya dan memerintahkan mereka supaya mentaatinya. Aku telah berkata: Adakah ketaatan kepada Ali a.s itu wajib pada masa hidup Rasulullah s.a.w dan selepas kematiannya s.a.w? Beliau a.s telah berkata: Ya, tetapi beliau telah berdiam diri dan tidak bercakap [mengeluarkan hukum] bersama Rasulullah s.a.w. Justeru ketaatan kepada Rasulullah s.a.w adalah wajib ke atas umatnya dan begitu juga [ketaatan] kepada Ali a.s pada masa hidup Rasulullah s.a.w. Dan ketaatan adalah daripada Allah dan daripada Rasul-Nya ke atas manusia semua untuk Ali a.s selepas kematian Rasulullah s.a.w. Ali a.s adalah seorang yang bijaksana dan alim.

(563)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Safwan bin Yahya berkata: Aku telah berkata kepada al-Ridha a.s: Sesungguhnya kami telah bertanya anda sebelum Allah mengurniakan kepada anda Abu Ja‘far a.s, maka anda telah berkata: Allah akan mengurniakan kepadaku seorang kanak-kanak, maka Allah telah mengurniakannya untuk anda dan mata anda telah menjadi tenang. Justeru, aku berharap Allah tidak akan memperlihatkan kepada kami hari [kematian] anda. Jika berlaku sesuatu, maka kepada siapa? Beliau a.s telah menunjukkan dengan tangannya kepada Abu Ja‘far a.s yang sedang berdiri di hadapannya, maka aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, ini adalah anak lelaki berumur tiga tahun!? Beliau a.s telah berkata: Tiada sesuatupun yang akan memudaratkannya. Sesungguhnya Isa a.s telah mendirikan hujah ketika berumur tiga tahun.

(564)-3. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ali bin Saif, daripada sebahagian sahabat kami, daripada Abu Ja‘far al-Thani a.s telah berkata: Aku telah berkata kepadanya: Sesungguhnya mereka bercakap-cakap tentang usia anda yang begitu muda, maka beliau telah berkata: Sesungguhnya Allah telah mewahyukan kepada Daud supaya melantik Sulaiman ketika masih kanak-kanak yang sedang menternak kambing. Ahli ibadat dan para ulama Bani Israel telah mengingkarinya. Lalu Allah telah mewahyukan kepada Daud supaya mengambil tongkat mereka dan tongkat Sulaiman, kemudian meletakkan kedua-duanya pada satu rumah dan mengecap ke atasnya dengan cap-cap mereka. Pada keesokannya, sesiapa yang tongkatnya telah menumbuhkan daun daun dan berbuah, maka beliaulah menjadi khalifah, maka Daud telah menceritakannya kepada mereka, maka mereka telah berkata: Kami telah reda dan kami telah menerima sepenuhnya.

(565)-4. Ali bin Muhammad dan selain daripadanya, daripada Sahl bin Ziyad, daripada Ya‘qub bin Yazid, daripada Mus‘ab, daripada Mas‘adah, daripada Abu Basir, daripada Abu Abdillah a.s: Abu Basir telah berkata: Aku telah datang kepadanya dan bersamaku seorang kanak-kanak lelaki yang belum baligh, maka beliau telah berkata kepadaku: Bagaimana kamu jika beliau berhujah ke atas kamu dengan usia mudanya?

(566)-5. Sahl bin Ziyad, daripada Ali bin Mihziyar, daripada Muhammad bin Isma’il bin Bazi‘ berkata: Aku telah bertanya beliau (Abu Ja‘far a.s) sesuatu tentang seorang imam, maka aku telah berkata: Bolehkah anak lalaki yang berumur tujuh tahun menjadi imam? Beliau a.s telah berkata: Ya, malah kurang daripada lima tahun. Maka Sahl telah berkata: Ali bin Mihziyar telah meriwayatkannya kepadaku pada tahun 221 Hijrah.

(567)-6. Al-Husain bin Muhammad, daripada al-Khairani, daripada bapanya berkata: Aku telah berdiri di hadapan Abu al-Hasan a.s di Khurasan, tiba-tiba seorang lelaki telah bertanya kepadanya: Wahai sayyidi, jika sesuatu berlaku, maka [imamah] kepada siapa? Beliau a.s telah berkata: Kepada Abu Ja‘far anak lelakiku, seolah-olah lelaki yang telah bertanya itu memperkecil-kecilkan umur Abu Ja‘far a.s, lantas Abu al-Hasan a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah telah mengutus Isa bin Maryam sebagai seorang rasul, seorang nabi, sahabat syariah bermula pada umur yang lebih muda daripada [umur] Abu Ja‘far a.s.

(568)-7. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Ali bin Asbat berkata: Aku telah melihat Abu Ja‘far a.s, telah keluar ke arahku, maka aku telah memandang kepadanya. Aku telah melihat kepada kepalanya dan kedua-dua kakinya bagi menceritakan bentuk tubuhnya kepada para sahabat kami di Mesir. Manakala aku [di dalam keadaan] sedemikian, beliau telah duduk, maka beliau a.s telah berkata: Wahai Ali, sesungguhnya Allah telah berhujah tentang imamah sebagaimana Dia telah berhujah tentang kenabian. Kemudian beliau a.s membaca firman-Nya: “Kami berikan kepadanya hikmah ketika ia masih kanak-kanak” dan “Dan tatkala dia cukup dewasa” dan “umurnya sampai empat puluh tahun” Justeru, hikmah boleh diberikan [kepada seseorang] ketika usia kanak-kanak atau ketika usia empat puluh tahun.

(569)-8. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya berkata: Ali bin Hassan telah berkata kepada Abu Ja‘far a.s: Wahai sayyidi, sesungguhnya manusia mengingkari anda kerana usia anda yang muda, maka beliau a.s telah berkata: Adakah mereka mengingkari firman Allah? Sesungguhnya Allah telah berfirman kepada Nabi-Nya s.a.w: “Katakanlah: Inilah jalanku, aku menyeru kepada Allah di atas kesedaran, aku dan orang yang telah mengikutiku” Demi Allah, tidak mengikutinya s.a.w selain daripada Ali a.s ketika itu beliau berusia sembilan tahun dan aku [sekarang] berusia sembilan tahun.


Bab 92

☼Sesungguhnya Seorang Imam Tidak Akan Dimandikan [Jenazahnya] Melainkan Oleh Seorang Imam Daripada Para Imam A.S (anna al-Imam la yaghsilu-hu illa al-Imam min al-Aimmati a.s)☼

(570)-1. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada al-Hasan bin Ali al-Wasyaa’, daripada Ahamd bin Umar al-Hallal atau orang selain daripadanya, daripada al-Ridha a.s telah berkata: Aku telah berkata kepadanya: Sesungguhnya mereka telah berhujah menentang kita dengan berkata: Sesungguhnya imam tidak akan dimandikan [jenazahnya] melainkan oleh imam. Maka beliau a.s telah berkata: Apa yang membuat mereka mengetahui orang yang telah memandikannya? Apakah yang anda telah katakan kepada mereka?

Aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, aku telah berkata kepada mereka: Jika beliau telah berkata bahawa beliau telah memandikan [jenazah bapa] nya di bawah Arasy Tuhanku, maka ia adalah benar dan jika beliau telah berkata: Beliau telah memandikannya di perut bumi, maka ia adalah benar. Beliau telah berkata: Tidak, begitu[beliau telah berkata], maka aku telah berkata: Apakah yang aku akan katakan kepada mereka? Beliau telah berkata: Katakan kepada mereka: Sesungguhnya aku telah memandikan [jenazahnya], maka aku telah berkata: Aku akan berkata kepada mereka bahawa anda telah memandikannya? Beliau a.s telah berkata: Ya.

(571)-2. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Muhammad bin Jumhur berkata: Abu Mu‘ammar telah memberitahu kepada kami seraya berkata: Aku telah bertanya al-Ridha a.s tentang seorang imam akan dimandikan [jenazahnya] oleh seorang imam, beliau telah berkata: Sunnah Musa bin ‘Imran a.s

(572)-3. Daripadanya, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Muhammad bin Jumhur, daripada Yunus, daripada Talhah berkata: Aku telah berkata kepada al-Ridha a.s: Sesungguhnya imam tidak akan dimandikan [jenazahnya] melainkan oleh imam? Beliau telah berkata: Adakah mereka mengetahui orang yang telah hadir untuk memandikannya? Sebaik-baik mereka yang telah menghadirinya ialah mereka yang telah ghaib daripadanya: Mereka yang telah menghadiri [jenazah] Yusuf Di al-Jubb ketika kedua ibu bapanya dan keluarganya telah ghaib daripadanya.


Bab 93

☼Kelahiran Para Imam A.S (mawaaliid al-Aimmati a.s)☼

(573)-1. Ali bin Muhammad, daripada Abdillah bin Ishaq al-‘Alawiy, daripada Muhammad bin Zaid al-Razami, daripada Muhammad bin Sulaiman al-Dailami, daripada Ali bin Abu Hamzah, daripada Abu Basir berkata: Kami telah melakukan haji bersama Abu Abdillah a.s pada tahun yang mana anak lelakinya Musa a.s telah dilahirkan. Manakala kami telah bermalam di al-Abwaa’, beliau telah menyediakan kami sarapan pagi. Apabila beliau menyediakan makanan kepada para sahabatnya, maka beliau telah menyediakannya dengan banyak dan baik. Beliau telah berkata: Manakala kami sedang makan, tiba-tiba seorang utusan Hamidah telah datang kepadanya, maka beliau telah berkata kepadanya: Sesungguhnya Hamidah telah berkata: Sesungguhnya anda telah mengingkari diriku[?] dan anda telah dapat apa yang aku [sedang] dapat apabila anda hadir [pada waktu] kelahiran [anak]ku, sesungguhnya anda telah menyuruhku supaya aku tidak mendahului anda dengan anak lelaki anda ini.

Lantas Abu Abdillah a.s berdiri dan terus pergi bersama utusan itu. Manakala beliau a.s pulang, maka para sahabatnya telah berkata kepadanya: Allah telah menggembirakan anda dan telah menjadikan kami tebusan anda, apakah yang anda telah buat dengan Hamidah? Beliau a.s telah berkata: Allah telah menyelamatkannya, Dia telah mengurniakan kepadaku seorang bayi lelaki dan beliau (bayi) adalah sebaik-baik makhluk-Nya. Hamidah telah memberitahu kepadaku tentangnya dengan perkara yang mana beliau telah menyangka bahawa aku tidak mengetahuinya. Sesungguhnya aku lebih mengetahui tentangnya daripadanya. Maka aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, apakah yang telah diberitahu kepada anda oleh Hamidah? Beliau a.s telah berkata: Hamidah telah menyebut bahawa bayi itu telah jatuh dari perutnya (saqata min butni-ha) dalam keadaan dua tangannya terletak di tanah, mengangkat kepalanya ke langit. Maka aku telah memberitahu kepadanya bahawa itu adalah tanda (amaarah) Rasulullah s.a.w dan tanda wasi selepasnya.

Aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, apakah ini tanda Rasulullah s.a.w dan tanda wasi selepasnya? Maka beliau a.s telah berkata kepadaku: Sesungguhnya pada malam terbentuknya “segumpal darah” datukku, seorang telah datang kepada bapa datukku dengan satu gelas yang berisi minuman yang lebih cair daripada air, lebih lembut daripada keju, lebih manis daripada madu, lebih sejuk daripada salji dan lebih putih daripada susu, lalu beliau telah memberi minuman itu kepadanya dan menyuruhnya supaya melakukan jimak. Lalu beliau telah melakukan jimak, kemudian terbentuklah “segumpal darah” datukku.

Sesungguhnya pada malam terbentuknya segumpal darah bapaku, seorang telah datang kepada datukku, kemudian beliau telah memberi minuman kepadanya sebagaimana beliau telah lakukan kepada datuk bapaku dan menyuruhnya supaya melakukan jimak, lalu beliau telah melakukannya, maka terbentuklah segumpal darah bapaku. Sesungguhnya pada malam terbentuknya segumpal darahku, seorang telah datang kepada bapaku, lalu beliau telah memberi minuman kepadanya sebagaimana beliau telah memberi minuman kepada mereka dan beliau telah menyuruhnya supaya melakukan jimak seperti mereka telah melakukannya, maka beliau telah melakukannya, kemudian terbentuklah segumpal darahku. Sesungguhnya pada malam terbentuknya segumpal darah anak lelakiku, seorang telah datang kepadaku sebagaimana beliau telah datang kepada mereka, lalu beliau telah melakukan kepadaku sebagaimana beliau telah melakukannya kepada mereka.

Sesungguhnya aku telah melakukan sedemikian dengan ilmu Allah dan aku bergembira dengan kurnian Allah kepadaku. Maka aku telah melakukan jimak, lalu terbentuklah segumpal darah anak lelakiku ini yang [baru] dilahirkan. Demi Allah, beliau adalah sahabat (imam) kamu selepasku. Sesungguhnya air mani (nutfah) seorang imam sebagaimana aku telah menceritakannya kepada anda, apabila ia tinggal di rahim selama empat bulan dan dikeluarkan padanya roh, maka Allah mengutus malaikat bernama Hayawan supaya menulis di atas bahu kanannya: “Telah sempurnalah kalimat Tuhanmu sebagai kalimat yang benar dan adil. Tidak ada yang dapat merobah-robah kalimat-kalimat-Nya dan Dialah Yang Maha Mengetahui” Dan apabila bayi itu dilahirkan dari perut ibunya, beliau akan lahir di dalam keadaan dua tangannya terletak di tanah, mengangkat kepalanya ke langit.

Adapun “meletakkan kedua tangannya di tanah” adalah kerana beliau menerima setiap ilmu Allah yang Dia telah menurunkannya dari langit ke bumi. Adapun “mengangkat kepala ke langit” kerana penyeru menyerunya dari Arasy di pihak Tuhan Yang Maha Mulia dari ufuk yang paling tinggi dengan namanya dan nama bapanya berkata: Wahai polan bin polan, tabahlah hati engkau, nescaya engkau akan berjaya. Engkaulah pilihan-Ku daripada makhluk-Ku, tempat rahsia-Ku, bekas ilmu-Ku, setiausaha-Ku di atas wahyu-Ku dan khalifah-Ku di bumi-Ku. Untuk engkau dan orang yang mewalikan engkau, Aku mewajibkan rahmat-Ku dan Aku telah memberi syurga-Ku dan aku telah menghalalkan [engkau] berjiran dengan-Ku.

Kemudian, demi kemulian-Ku dan ketinggian-Ku, Aku akan mengazabkan orang yang telah memusuhi engkau dengan azab-Ku yang pedih sekalipun Aku telah memberi rezeki yang banyak kepadanya di dunia-Ku. Apabila suara itu tamat-suara penyeru-bayi itu (imam) telah menyahutinya dengan meletakkan dua tangannya, mengangkat kepalanya ke langit sambil berkata: “Allah menyatakan bahawasanya tidak ada Tuhan melainkan Dia, Yang menegakkan keadilan. Para malaikat dan mereka yang berilmu (juga menyatakan yang demikian itu). Tidak ada Tuhan Melainkan Dia, Yang Maha Perkasa lagi Maha Bijaksana”

Apabila beliau telah berkata sedemikian, maka Allah telah memberinya ilmu yang pertama dan ilmu yang terakhir dan beliau telah berhak lawatan al-Ruh pada malam al-Qadar, aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, adakah al-Ruh itu bukan Jibrail? Beliau a.s telah berkata: Al-Ruh adalah lebih besar daripada Jibrail. Sesungguhnya Jibrail adalah daripada malaikat dan sesungguhnya al-Ruh adalah makhluk Allah yang lebih besar daripada malaikat, tidakkah Allah berfirman: “Pada malam itu turun malaikat dan al-Ruh”

Muhammad bin Yahya dan Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Ahmad bin al-Hasan, daripada al-Mukhtar bin Ziyad, daripada Muhammad bin Sulaiman, daripada bapanya, daripada Abu Basir tentang hadis yang sama.

(574)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Musa bin Sa‘dan, daripada Abdillah bin al-Qasim, daripada al-Hasan bin Rasyid berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah apabila mahu menciptakan seorang imam, Dia memerintahkan malaikat supaya dia mengambil minuman daripada air di bawah Arasy, lalu dia memberi minuman itu kepada bapanya, maka daripada itu (minuman) Dia menciptakan seorang imam. Beliau tinggal selama empat puluh hari di dalam perut ibunya tanpa mendengar suara, kemudian beliau mendengar percakapan selepas itu.

Apabila beliau dilahirkan, Dia mengutus malaikat itu supaya menulis di antara dua matanya: “Telah sempurnalah kalimat Tuhanmu sebagai kalimat yang benar dan adil. Tidak ada yang dapat merobah-robah kalimat-kalimat-Nya dan Dialah Yang Maha Mengetahui” Apabila seorang imam telah mati, maka beliau diangkat ke menara daripada cahaya yang beliau melihat dengannya amalan makhluk-Nya. Maka dengan ini Allah berhujah ke atas makhluk-Nya.

(575)-3. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ali bin Hadid, daripada Mansur bin Yunus, daripada Yunus bin Zibyan berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesungguhnya apabila Allah mahu menciptakan seorang imam daripada seorang imam, Dia mengutus malaikat supaya mengambil minuman daripada air di bawah Arasy, kemudian dia memberinya kepada imam, lalu beliau meminumnya, kemudian beliau tinggal di dalam rahim [ibunya] selama empat puluh hari tanpa mendengar percakapan, kemudian beliau mendengar percakapan selepas itu.

Apabila ibunya melahirkannya, Allah mengutus kepadanya malaikat yang telah mengambil minumannya, lalu dia menulis di bahu kanannya: “Telah sempurnalah kalimat Tuhanmu sebagai kalimat yang benar dan adil. Tidak ada yang dapat merobah-robah kalimat-kalimat-Nya dan Dialah Yang Maha Mengetahui” Apabila beliau telah melaksanakan urusan ini (mati), maka Allah mengangkatnya pada setiap tempat satu menara yang beliau dapat melihat dengannya amalan hamba-hamba-Nya.

(576)-4. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Mahbub, daripada al-Rabi‘ bin Muhammad al-Musalli, daripada Muhammad bin Marwan berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesungguhnya imam mendengar di dalam perut ibunya, apabila beliau dilahirkan, tertulis di antara dua bahunya: “Telah sempurnalah kalimat Tuhanmu sebagai kalimat yang benar dan adil. Tidak ada yang dapat merobah-robah kalimat-kalimat-Nya dan Dialah Yang Maha Mengetahui” Apabila selesai urusannya, Allah menjadikan untuknya beberapa tiang daripada cahaya yang beliau melihat dengannya apa yang dilakukan oleh penduduk setiap negeri.

(577)-5. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Ahmad bin Muhammad bin Abdillah, daripada Ibn Mas‘ud, daripada Abdillah bin Ibrahim al-Ja‘fari berkata: Aku telah mendengar Ishaq bin Ja‘far betrkata: Aku telah mendengar bapaku telah berkata: Ibu-ibu para wasi ketika mereka hamil mengalami waktu separuh tidak sedar, begitulah berlalunya hari dan malam mereka, kemudian mereka melihat di dalam mimpi mereka seorang lelaki sedang memberi khabar gembira kepada mereka dengan [kelahiran] seorang bayi yang alim, bersabar, lalu mereka bergembira dengan berita itu, kemudian mereka terjaga daripada tidur, lalu mendengar di sebelah kanan mereka di sudut rumah suara yang sedang berkata: Anda hamil dengan baik, anda akan terus baik dan anda telah datang dengan baik. Bergembiralah dengan bayi yang bersabar dan alim.

Mereka akan merasa ringan pada badan mereka dan pergerakan mereka. Apabila mereka mengandung sembilan bulan, mereka akan mendengar sentuhan yang kuat. Apabila pada malam mereka melahirkan bayi, cahaya akan zahir di rumah mereka yang mana mereka dapat melihatnya, tetapi ia tidak dilihat oleh orang lain selain daripada bapanya. Apabila mereka melahirkan bayi, mereka melahirkannya di dalam keadaan duduk dan terbuka untuk bayi keluar selepas ia jatuh di tanah dalam keadaan mengadap kiblat, kemudian bayi itu bersin sebanyak tiga kali, memberi isyarat dengan anak jarinya dengan pujian [kepada Allah], terputus pusatnya, telah berkhatan semenjak kelahiran, lengannya dan anggota lainnya seperti serpihan emas yang bercahaya, menghabiskan malam dan siangnya di dalam sinaran cahaya. Demikianlah juga para nabi apabila mereka dilahirkan dan sesungguhnya para wasi adalah keturunan para nabi a.s.

(578)-6. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ali bin Hadid, daripada jamil bin Darraj berkata: Janganlah kamu bercakap tentang imam kerana imam sedamg mendengar percakapan ketika beliau berada di dalam perut ibunya. Apabila ibunya melahirkannya, maka malaikat akan menulis di antara dua matanya: “Telah sempurnalah Tuhanmu sebagai kalimat yang benar dan adil. Tidak ada yang dapat merobah-robah kalimat-kalimat-Nya dan Dialah Yang Maha Mengetahui” Apabila beliau telah melaksanakan urusannya, maka akan diangkatkan kepadanya pada setiap tempat menara yang mana beliau melihat dengannya kepada semua amalan hamba-hamba-Nya.

(579)-7. Ali bin Ibrahim, daripada Muhammad bin Isa bin ‘Ubaid berkata: Aku dan Ibn Fadhdhal telah duduk, tiba-tiba Yunus telah datang, maka beliau telah berkata: Aku telah datang kepada Abu al-Hasan al-Ridha a.s, maka aku telah berkata kepadanya: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, orang ramai telah banyak bercakap tentang tiang-tiang, maka beliau telah berkata kepadaku: Wahai Yunus, anda tidak melihatnya, adakah anda melihat tiang-tiang daripada besi diangkat untuk sahabat (imam) anda? Aku telah berkata: Aku tidak mengerti, beliau telah berkata: Tetapi ia [merupakan] malaikat yang diwakilkan pada setiap negeri dengannyalah Allah akan mengangkat amalan [hamba-hamba-Nya] pada negeri itu, lalu Ibn Fadhdhal berdiri dan mengucup kepalanya dan beliau a.s telah berkata: Rahima-ka llahu, wahai Abu Muhammad, anda sentiasa membawa hadis yang benar yang mana Allah akan menjayakan kita dengannya.

(580)-8. Ali bin Muhammad, daripada sebahagian daripada sahabat kami, daripada Ibn Abi ‘Umair, daripada Huraiz, daripada Zurarah, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Imam mempunyai sepuluh alamat: Dilahirkan di dalam keadaan suci (mutahhar), berkhatan, apabila beliau terjatuh di tanah, maka beliau jatuh di atas tapak tangannya, mengangkat suaranya dengan dua syahadah, beliau tidak berjunub, dua matanya tidur, tetapi hatinya tidak tidur, beliau tidak menguap dan tidak pula menggeliat, beliau melihat dari belakangnya sebagaimana beliau melihat dari depannya, kotorannya (najwu-hu) seperti bauan al-miski dan bumi diwakilkan untuk menutupnya dan menelannya. Baju besi Rasulullah s.a.w adalah sesuai untuknya apabila beliau memakainya. Dan ia tidak sesuai dipakai oleh orang ramai selain daripadanya sama ada panjang atau pendek ukuran badan mereka, kerana ukurannya (baju besi) bertambah [dengan sendirinya] satu jengkal dan beliau adalah muhaddath sehingga berakhir hari-hari [imamah]nya.


Bab 94

☼Penciptaan Badan Para Imam, Roh Mereka Dan Hati Mereka A.S (Khalq abdaan al-Aimmati wa-arwaahu-hum wa quluubu-hum a.s)☼

(581)-1. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Abi Yahya al-Wasiti, daripada beberapa orang sahabat kami, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah telah menciptakan kami dari [tanah]‘Illiyyiin dan menciptakan roh-roh kami lebih tinggi darpada itu. Dia telah menciptakan roh-roh Syiah kami daripada [tanah] ‘Illiyyiin dan Dia telah menciptakan jasad-jasad mereka bukan daripadanya. Justeru kekerabatan [berlaku] di antara kami dan mereka dan hati mereka kasih kepada kami.

(582)-2. Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin al-Hasan, daripada Muhammad bin Isa bin ‘Ubaid, daripada Muhammad bin Syu‘aib, daripada ‘Imraan bin Ishaq al-Za‘farani, daripada Muhammad bin Marwan, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Aku telah mendengarnya berkata: Sesungguhnya Allah telah menciptakan kami daripada cahaya kebesaran-Nya, kemudian Dia telah membentuk penciptaan kami daripada tanah (tinah) yang tersimpan, tersembunyi di bawah Arasy, lalu Dia meletakkan cahaya itu padanya, maka terjadilah kami makhluk manusia yang bercahaya.

Dia tidak pernah menjadikan seseorang yang bernasib baik sebagaimana Dia telah menciptakan kami daripadanya. Dia telah menciptakan roh-roh Syiah kami daripada tanah kami dan badan-badan mereka daripada tanah tersimpan yang tersembunyi dibawah tanah itu. Dia tidak pernah menjadikan seseorang yang bernasib baik sebagaimana Dia telah menciptakan mereka daripadanya melainkan para nabi. Lantaran itu, terjadilah kami dan mereka: Manusia (al-Naas) dan terjadilah semua manusia [yang lain] agas atau golongan bawahan (wa saar sa’iru al-Naas hamajan) untuk neraka dan kepada neraka (li-al-Naar wa ilaa al-Naar).

(583)-3. Ali bin Ibrahim, daripada Ali bin Hassan dan Muhammad bin Yahya, daripada Salmah bin al-Khattab dan lain-lain, daripada Ali bin Hassan, daripada Ali bin ‘Atiyyah, daripada Ali bin Ri’ab secara marfu‘ kepada Amir al-Mukminin a.s. Amir al-Mukminin a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah mempunyai sebatang sungai selain daripada Arasy-Nya, selain daripada itu Dia mempunyai cahaya yang terpancar. Dan pada dua tebing sungai itu terdapat dua roh yang diciptakan: Roh kudus (ruh al-Quds) dan roh daripada urusan Tuhan-Nya (ruh min amri-hi). Dan sesungguhnya Allah mempunyai sepuluh jenis tanah: Lima daripada syurga dan lima daripada bumi.

Justeru Dia telah mentafsirkan syurga-syurga dan bumi, kemudian Dia telah berfirman: Tidak ada seorang nabi atau malaikat selepasnya perangai semula jadi (jiblah) melainkan ditiup padanya daripada salah satu daripada dua roh. Dia telah menjadikan Nabi s.a.w daripada salah satu tanah. Aku telah berkata kepada Abu al-Hasan yang pertama a.s: Apakah al-Jiblah (perangai semula jadi)? Maka beliau a.s telah berkata: Perangai [selain daripada kami Ahlu l-Bait] kerana Allah a.w telah menciptakan kami daripada sepuluh tanah dan meniupkan pada kami daripada dua roh, lalu Dia telah memperelokkannya.

Orang selain daripadanya telah meriwayatkannya daripada Abi al-Samit berkata: Tanah syurga-syurga (tiin al-Jinaan) itu ialah syurga Adan, syurga al-Ma’wa, syurga al-Na‘aim, al-Firdaus dan al-Khuld. Tanah bumi (tiin al-Ardh) ialah Makkah, Madinah, Kufah, Bait al-Maqdis dan al-Ha’ir.

(584)-4. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin Khalid, daripada Abi Nahsyal berkata: Muhammad bin Isma‘il telah memberitahu kepadaku, daripada Abu Hamzah al-Thumali berkata: Aku telah mendengar Abu Ja‘far a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah telah menciptakan kami daripada setinggi-tinggi ‘Illiyyin dan Dia telah menciptakan hati Syiah kami daripada apa yang Dia telah menciptakan kami. Tetapi Dia telah menciptakan badan-badan mereka bukan daripada bahan itu. Lantaran itu, hati mereka cenderung kepada kami kerana ia telah diciptakan daripada bahan penciptaan kami. Kemudian beliau a.s telah membaca firman-Nya: “Sekali-kali tidak, sesungguhnya kitab mereka yang berbakti itu (tersimpan) pada ‘Illiyyiin. Tahu kamu apakah ‘Illiyyiin itu? (iaitu) kitab yang tertulis, yang disaksikan oleh para malaikat yang berdekatan dengan-Nya”

Dan Dia telah menciptakan musuh kita daripada Sijjiin dan Dia telah menciptakan hati Syiah mereka daripada apa yang Dia telah menciptakan mereka daripadanya dan Dia telah menciptakan badan-badan mereka bukan daripada bahan kejadian mereka. Justeru, hati mereka cenderung kepada “mereka” kerana ia diciptakan daripada bahan ciptaan mereka. Kemudian beliau a.s telah membaca firman-Nya: “Sekali-kali jangan curang, kerana sesungguhnya kitab orang yang derhaka tersimpan di dalam Sijjiin. Tahukah kamu apakah Sijjiin itu? (ialah) kitab yang tertulis”.


Bab 95

☼Penerimaan Sepenuhnya Dan Kelebihan Mereka Yang Menerima Sepenuhnya (al-Taslim wa fadhl al-Musallimin)☼

(585)-1. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Ibn Sinan, daripada Ibn Maskan, daripada Sudair berkata: Aku telah berkata kepada Abu Ja‘far a.s: Sesungguhnya aku telah meninggalkan mereka yang mewalikan anda (muwalli-ka) berselisih faham, sebahagian mereka melepaskan diri daripada sebahagian yang lain, maka beliau a.s telah berkata: Apakah kedudukan anda dalam perkara itu? Sesungguhnya manusia ditaklifkan dengan tiga perkara: Mengetahui para imam, penyerahan diri kepada mereka di dalam perkara yang ada kaitan dengan mereka dan merujukkan perkara yang mereka pertikaikan kepada para imam a.s.

(586)-2. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad al-Barqiy, daripada Ahmad bin Muhammad bin Abu Nasr daripada Hammad bin Uthman, daripada Abdillah al-Kahili berkata: Abu Abdillah a.s telah berkata: Jikalaulah mereka telah menyembah Allah Yang Satu, tiada sekutu bagiNya, mendirikan sembahyang, menunaikan zakat, mengerjakan haji, berpuasa pada bulan Ramadan, kemudian mereka mengkritik sesuatu yang telah dijadikan oleh Allah atau sesuatu yang telah dilakukan oleh Rasulullah s.a.w atau mereka telah mendapati perkara itu di dalam hati mereka, nescaya mereka telah menjadi musyrikin.

Kemudian beliau a.s telah membaca firman Allah: “Maka demi Tuhanmu, mereka tidak beriman sehingga mereka menjadikan kamu hakim terhadap perkara yang mereka perselisihkan, kemudian mereka tidak merasa dalam hati mereka suatu keberatan terhadap keputusan yang kamu berikan dan mereka menerimanya dengan sepenuhnya” Kemudian Abu Abdillah a.s telah berkata: Hendaklah kamu menerima dengan sepenuhnya.

(587)-3. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada al-Husain bin Sa‘id, daripada Hammad bin Isa, daripada al-Husain bin al-Mukhtar, daripada Zaid al-Syahham, daripada Abu Abdillah a.s, berkata: Aku telah berkata kepadanya: Sesungguhnya di sisi kami seorang lelaki dipanggil Kulaib, maka tidak ada sesuatu yang datang daripada kamu, melainkan beliau telah berkata: Aku menerima sepenuhnya, lalu kami menamakannya Kulaib Taslim. Beliau a.s telah berkata: Kasihanilah beliau, kemudian beliau a.s telah berkata: Adakah kamu mengetahui apa itu al-Taslim (penyerahan diri)? Maka kami telah mendiamkan diri kami. Beliau a.s telah berkata: Demi Allah, ia adalah “penyerahan diri” sebagaimana firman Allah: “Sesungguhnya mereka yang beriman dan mengerjakan amal-amal soleh dan menyerah diri kepada Tuhan”

(588)-4. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada al-Wasyaa’, daripada Abban, daripada Muhammad bin Muslim, daripada Abu Ja‘far a.s tentang firman Allah a.w: “Dan sesiapa yang mengerjakan kebaikan akan Kami tambahkan baginya kebaikan pada kebaikannya itu” Beliau a.s telah berkata: Al-Iqtiraf ialah al-Taslim (penyerahan diri) kepada kami, kebenaran ke atas kami dan janganlah beliau membohongi kami.

(589)-5. Ali bin Muhammad bin Abdillah, daripada Ahmad bin Muhammad al-Barqiy, daripada bapanya, daripada Muhammad bin ‘Abd al-Hamid, daripada Mansur bin Yunus, daripada Basyir al-Dahhan, daripada Kamil al-Tammar berkata: Abu Ja‘far a.s telah berkata: “Sesungguhnya beruntunglah mereka yang beriman”” adakah anda mengetahui siapakah mereka? Aku telah berkata: Anda lebih mengetahui [tentang mereka], beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya beruntunglah mereka yang beriman yang menyerah diri mereka. Sesungguhnya mereka yang menyerah diri itu ialah mereka yang cerdik (al-Najuba’). Justeru, mukmin itu adalah seorang yang ganjil (gharib), maka alangkah beruntungnya mereka yang ganjil.

(590)-6. Ali bin Muhammad, daripada sebahagian sahabat kami, daripada al-Khasysyab, daripada al-‘Abbas bin ‘Amir, daripada Rabi‘ al-Musalli, daripada Yahya bin Zakaria al-Ansari, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Aku telah mendengarnya berkata: Sesiapa yang ingin menyempurnakan iman semuanya, maka hendaklah beliau berkata: “Kata-kata daripadaku di dalam semua perkara adalah kata-kata keluarga Muhammad sama ada perkara yang telah dirahsiakan oleh mereka ataupun tidak atau perkara yang telah sampai kepadaku tentang mereka ataupun tidak.

(591)-7. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada Ibn Abi ‘Umair, daripada Ibn Udhainah, daripada Zurarah atau Buraid, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah telah berfirman kepada Amir al-Mukminin a.s di dalam Kitab-Nya. Aku telah berkata: Di mana tempatnya? Beliau a.s telah berkata: Di dalam firman-Nya: “Sesungguhnya jikalau mereka ketika menzalimi diri mereka sendiri, telah datang kepadamu, lalu memohon ampun kepada Allah dan Rasulpun memohonkan ampun untuk mereka, tentulah mereka mendapati Allah Maha Menerima taubat lagi Maha Penyayang. Maka demi Tuhanmu, mereka tidak beriman hingga mereka menjadikan kamu hakim terhadap perkara yang mereka perselisihkan” Iaitu apa yang mereka telah persetujui ke atasnya bahawa jika Allah mematikan Muhammad, mereka tidak akan mengembalikan urusan ini (imamah) kepada Bani Hasyim “kemudian mereka tidak mendapati dalam diri mereka keberatan terhadap keputusan yang kamu berikan (sama ada membunuh mereka atau mengampuni mereka) dan mereka menerima dengan sepenuhnya”

(592)-8. Ahmad bin Mihran rahima-hu llahu, daripada ‘Abd al-‘Azim al-Hasani, daripada Ali bin Asbat, daripada Ali bin ‘Uqbah, daripada al-Hakam bin Aiman, daripada Abu Basir berkata: Aku telah bertanya Abu Abdillah a.s tentang firman Allah a.w: “Mereka yang mendengar perkataan, lalu mengikuti apa yang paling baik di antaranya. Mereka itulah yang diberikan Allah petunjuk dan mereka itulah yang mempunyai akal”

Beliau a.s telah berkata: Mereka itulah yang telah menyerahkan diri mereka kepada keluarga Muhammad, mereka apabila mendengar hadis, tidak menambahkannya dan tidak pula mengurangkannya. Mereka telah meriwayatkannya sebagaimana mereka telah mendengarnya.


Bab 96

☼Kewajipan Orang Ramai Selepas Menunaikan Manasik Haji Supaya Mendatangi Imam Untuk Bertanya Kepadanya Tentang Tanda-tanda Agama Dan Mengajar Mereka Tentang Wilayah Dan Kasih Sayang Mereka Untuknya (anna al-Wajib ‘ala al-Naasi ba‘da ma yaqdhauna manaasika-hum an ya’tuu al-Imam fa-yas’aluuna-hu ‘an ma‘aalimi-diini-him wa-yu‘allimuuna-hum wilayata-hum wa-mawaddata-hum la-hu)☼

(593)-1. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada Ibn Abi ‘Umair, daripada Ibn Abi Udhainah, daripada al-Fudhail, daripada Abu Ja‘far a.s, berkata: Beliau a.s telah melihat kepada orang ramai yang sedang melakukan tawaf di keliling Ka‘bah, maka beliau a.s telah berkata: Begitulah mereka telah melakukan tawaf pada zaman jahiliyah, sesungguhnya mereka diperintahkan supaya melakukan tawaf di keliling Ka‘bah, kemudian mereka datang kepada kita bagi memberitahu kepada kita wilayah mereka dan kasih sayang mereka serta mereka membentangkan kepada kita pertolongan mereka. Kemudian beliau a.s telah membaca ayat ini: “Maka jadilah hati sebahagian manusia cenderung kepada mereka”

(594)-2. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Ali bin Asbat, daripada Daud bin al-Nu‘man, daripada Abu ‘Ubaidah berkata: Aku telah mendengar Abu Ja‘far a.s-beliau a.s telah melihat manusia di Makkah dan apa yang mereka sedang buat-berkata: Perbuatan seperti perbuatan jahiliyah, demi Allah, mereka tidak diperintahkan dengan [perbuatan] ini dan mereka tidak diperintahkan melainkan menghilangkan kotoran yang ada pada badan mereka dan hendaklah mereka menyempurnakan nazar-nazar mereka, hendaklah mereka datang kepada kami, memberi tahu kepada kami tentang wilayah mereka dan membentangkan kepada kami pertolongan mereka.

(595)-3. Ali bin Ibrahim, daripada Salih al-Sanadi, daripada Ja‘far bin Basyir dan Muhammad bin Yahya, daripada Ahamd bin Muhammad bin Isa, daripada Ibn Fadhdhal, daripada Abi Jamilah, daripada Khalid bin ‘Ammar, daripada Sudair berkata: Aku telah mendengar Abu Ja‘far a.s yang sedang memasuki rumah dan aku sedang keluar, lantas beliau a.s telah mengambil tanganku, kemudian menghadap Ka‘bah dan berkata: Wahai Sudair, sesungguhnya manusia diperintahkan supaya mendatangi batu-batu ini, lalu mereka melakukan tawaf dengannya, kemudian mereka datang kepada kami untuk memberitahu kepada kami wilayah mereka untuk kami.

Iaitu firman Allah: “Dan sesungguhnya Aku Maha Pengampun bagi orang yang bertaubat, beriman, beramal saleh, kemudian tetap di jalan yang benar”-Kemudian beliau a.s telah menunjukkan dengan tangannya ke dadanya- kepada wilayah kami. Kemudian beliau a.s telah berkata: Wahai Sudair, aku akan memperlihatkan kepada anda penentang-penentang agama Allah, kemudian beliau a.s telah melihat kepada Abu Hanifah dan Sufyan al-Thauri ketika itu mereka berdua telah berada di perkarangan masjid, lalu beliau a.s telah berkata: Mereka itulah penentang-penentang agama Allah tanpa petunjuk daripada Allah dan daripada kitab yang terang. Sesungguhnya mereka yang buruk itu (al-Akhaabith) jika mereka telah duduk di rumah-rumah mereka, nescaya orang ramai telah mengembara ke tempat lain. Justeru mereka tidak mendapati seorangpun yang akan menceritakan kepada mereka tentang Allah dan Rasul-Nya s.a.w sehingga mereka datang kepada kami, lalu kami akan menceritakan kepada mereka tentang Allah dan Rasul-Nya s.a.w.


Bab 97

☼Sesungguhnya Para Imam Dikunjumgi Oleh Para Malaikat Di Rumah Mereka, Menjejaki Hamparan Mereka Dan Mendatangi Mereka Dengan Berita-Berita (anna al-Aimmata tadkhulu al-Mala’ikatu buyuuta-hum wa tata’u basta-hum wa ta’tii-him bi al-Akhbaar a.s)☼

(596)-1. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Sinan, daripada Masma’ Kardain al-Basri berkata: Aku tidak pernah menambah makanan di waktu malam dan siang. Kadang-kadang aku telah meminta izin Abu Abdillah a.s dan aku mendapati hidangan telah diangkat, mudah-mudahan aku tidak melihatnya di hadapannya. Maka apabila aku telah masuk, beliau a.s telah menyeru dengannya (hidangan), lalu aku telah makan bersamanya dan aku tidak merasa sakit dengan [memakan]nya, tetapi apabila aku telah makan makanan di sisi orang lain, aku tidak mampu untuk merasa tenang dan aku tidak boleh tidur kerana pernafasan.

Justeru aku telah mengadu perkara itu kepadanya dan aku telah memberitahu kepadanya bahawa jika aku makan bersamanya, aku tidak merasa sakit, lalu beliau a.s telah berkata: Wahai Abu Sayyar, sesungguhnya anda makan makanan kaum yang soleh, para malaikat berjabat tangan dengan mereka di atas hamparan mereka. Aku telah berkata: Mereka menzahirkan diri mereka kepada kamu? Beliau telah berkata: Beliau a.s telah menyapu tangannya di atas sebahagian anak-anaknya dan berkata: Mereka itu adalah lebih lembut (sopan) dengan anak-anak kita daripada kita dengan mereka.

(597)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin Khalid, daripada Muhammad bin al-Qasim, daripada al-Husain bin Abi al-‘Alaa’, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Wahai Husain-beliau a.s telah memukul dengan tangannya di mimbar rumahnya- mimbar yang telah diduduki oleh para malaikat dan kemungkinan kita telah tersentuh kelembutannya.

(598)-3. Muhammad, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ali bin al-Hakam berkata: Malik bin ‘Atiyyah al-Ahmasi telah memberitahu kepadaku, daripada Abu Hamzah al-Thumali berkata: Aku telah datang kepada Ali bin al-Husain a.s, maka aku telah menunggu di rumah[nya] beberapa ketika, kemudian aku telah memasuki rumah[nya], aku telah mendapati beliau a.s sedang memungut sesuatu dan memasukkan tangannya di balik tabir, lalu orang di rumah itu telah mengambilnya. Maka aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, aku sedang melihat anda sedang memungut sesuatu apakah ia? Beliau a.s telah berkata: Sisa yang berbulu dan lembut (zaghb) daripada malaikat, kami mengumpulkannya apabila kami senang dan kami menjadikannya “tasbih” untuk anak-anak kami. Maka aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, Sesungguhnya mereka mendatangi kamu? Beliau a.s telah berkata: Wahai Abu Hamzah, sesungguhnya mereka datang beramai-ramai kepada kami [berada] di atas lutut kami.

(599)-4. Muhammad, daripada Muhammad bin al-Hasan, daripada Muhammad bin Aslam, daripada Ali bin Abi Hamzah, daripada Abu al-Hasan a.s telah berkata: Aku telah mendengarnya berkata: Tidak ada malaikat yang diturunkan oleh Allah di dalam satu-satu urusan melainkan dia telah bermula dengan imam, lalu dia membentangkannya kepadanya. Sesungguhnya semua malaikat dari sisi Allah adalah [berkhidmat] kepada sahabat urusan ini (imam).


Bab 98

☼Sesungguhnya Jin Mendatangi Mereka Dan Bertanya Mereka Tentang Tanda-Tanda Agama Dan Merujuk Kepada Mereka A.S (anna al-Jinn ya’tii-him fa-yasaluuna-hum ‘an ma‘aalimi diini-him wa- yatawajjahuun fi umuuri-him)☼

(600)-1. Sebahagian sahabat kami, daripada Muhammad bin Ali, daripada Yahya bin Musawir, daripada Sa‘d al-Askaf berkata: Aku telah mendatangi Abu Ja‘far a.s pada suatu tempat, lalu beliau a.s mulai berkata: Janganlah anda gopoh sehinggalah [sinaran] matahati mengenaiku. Aku mulai mengikuti kebenaran[kata-kata]nya. Tidak lama selepas itu, satu golongan telah keluar ke atasku, mereka sepertilah belalang berwarna kuning memakai jubah yang menunjukkan ibadat mereka, beliau telah berkata: Demi Allah, kecantikan bentuk mereka masih aku ingati. Manakala aku telah datang kepadanya, beliau telah berkata kepadaku: Adakah anda fikir aku mengasihani anda? Aku telah berkata: Ya, demi Allah, aku telah mengingati satu golongan yang telah melalui di [hadapan] aku yang mana aku tidak pernah melihat kaum secantik mereka dengan pakaian seorang lelaki. Warna mereka seperti belalang kuning, menunjukkan ibadat mereka, maka beliau a.s telah berkata: Wahai Sa‘d, anda telah melihat mereka? Aku telah berkata: Ya, beliau a.s telah berkata: Mereka itu saudara-saudara anda daripada Jin, maka aku telah berkata: Mereka datang kepada anda? Beliau a.s telah berkata: Ya, mereka datang kepada kami, bertanya kami tentang tanda-tanda agama, halal dan haram mereka.

(601)-2. Ali bin Muhammad, daripada Sahl bin Ziyad, daripada Ali bin Hassan, daripada Ibrahim bin Isma’il, daripada Ibn Jabal, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Kami telah berada di pintu [rumah]nya, tiba-tiba satu golongan telah keluar di hadapan kami seperti golongan Hindu memakai kain sarong dan kain sebai, lalu kami bertanya Abu Abdillah a.s tentang mereka, maka beliau a.s telah berkata: Mereka itu adalah saudara-saudara kamu daripada jin.

(602)-3. Ahmad bin Idris dan Muhammad bin Yahya, daripada al-Hasan bin Ali al-Kufi, daripada Ibn Fadhdhal, daripada sebahagian daripada sahabat kami, daripada Sa‘d al-Askaf berkata: Aku telah datang kepada Abu Ja‘far a.s, aku mahu izinnya, tiba-tiba unta merayau-rayau di pintu[rumahnya] dan suara-suara[nya] telah meninggi, kemudian satu golongan yang berserban telah keluar, mereka seperti Hindu[kehitaman]. Beliau telah berkata: Aku telah datang kepada Abu Ja‘far a.s dan aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, [minta] izin anda kepadaku telah terlewat pada hari ini dan aku telah melihat satu golongan yang berserban telah keluar ke dihadapanku, lalu aku memerhatiikan mereka. Maka beliau a.s telah berkata: Adakah anda mengetahui siapakah mereka itu, wahai Sa‘d? Aku telah berkata: Tidak, maka beliau a.s telah berkata: Mereka itu adalah saudara-saudara kamu daripada jin mendatangi kami, lalu mereka bertanya kami tentang halal, haram dan tanda-tanda agama mereka.

(603)-4. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Ibrahim bin Abi al-Bilad, daripada Sudair al-Sairafi berkata: Abu Ja‘far a.s telah menyuruhku pergi ke Madinah kerana beberapa hajat untuknya, maka akupun telah keluar. Manakala aku berada di antara jalan di al-Rauhaa’ di atas kenderaanku, tiba-tiba seorang lelaki sedang mengibarkan kainnya. Beliau telah berkata: Aku telah cenderung kepadanya dan aku telah menyangka bahawa beliau sedang dahaga, lalu aku telah memberikan kepadanya bekas air, maka beliau telah berkata kepadaku: Aku tidak berhajat kepadanya dan ambillah surat ini yang mana tanahnya masih lembab, maka beliau telah berkata: Manakala aku telah melihat kepada capnya, tiba-tiba ia adalah cap Abu Ja‘far a.s, maka aku telah berkata: Bilakah janji anda dengan tuan surat ini?

Beliau telah berkata: Sekarang dan di dalam surat itu banyak perkara yang beliau a.s telah menyuruhku melaksanakannya. Kemudian akupun berpaling, maka aku dapati tiada seorangpun di sisiku. Beliau telah berkata: Kemudian Abu Ja‘far a.s telah datang, maka aku telah berjumpa dengannya dan berkata kepadanya: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, seorang lelaki telah datang kepadaku dengan surat anda dan tanahnya masih lembab, lalu beliau a.s telah berkata: Wahai Sudair, sesungguhnya kami mempunyai khadam daripada jin, maka apabila kami mahu [sesuatu dilaksanakan dengan] cepat, kami mengutus mereka.

Di dalam riwayat yang lain beliau telah berkata: Sesungguhnya kami mempunyai pengikut-pengikut daripada jin sebagaimana kami mempunyai pengikut-pengikut daripada manusia, maka apabila kami mahu sesuatu, kami mengutus mereka.

(604)-5. Ali bin Muhammad dan Muhammad bin al-Hasan, daripada Sahl bin Ziyad, daripada orang yang beliau telah menyebutnya, daripada Muhammad bin Jahrasy berkata: Hakimah binti Musa telah meriwayatkan kepadaku, berkata: Aku telah melihat al-Ridha a.s berdiri di pintu al-Hatab sedang bermunajat, tetapi aku tidak melihat seseorangpun [bersamanya], maka aku telah berkata: Wahai sayyidi, kepada siapakah anda bermunajat?

Maka beliau a.s telah berkata: Ini adalah ‘Amir al-Zahraa’i telah datang bertanya dan mengadu kepadaku, maka aku telah berkata: Wahai sayyidi, aku suka mendengar percakapannya, maka beliau a.s telah berkata kepadaku: Sesungguhnya jika anda mendengarnya, nescaya anda akan demam setahun, maka aku telah berkata: Wahai sayyidi, aku suka mendengarnya, maka beliau a.s telah berkata kepadaku: Dengarlah, maka akupun telah minta untuk mendengarnya, maka aku telah mendengar[nya] seperti bunyi-bunyian yang ditiup (al-Safir), lalu aku terkena demam dan aku telah demam selama setahun.

(605)-6. Muhammad bin Yahya dan Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin al-Hasan, daripada Ibrahim bin Hasyim, daripada ‘Amru bin Uthman, daripada Ibrahim bin Ayyub, daripada ‘Amru bin Syamar, daripada Jabir, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Manakala Amir al-Mukminin a.s di mimbar masjid, tiba-tiba seekor ular telah datang dari sudut salah satu daripada pintu-pintu masjid, lantas orang ramai ingin membunuhnya, maka Amir al-Mukminin a.s telah memerintahkan mereka supaya menahan diri mereka[dari melakukannya], lalu ular itu berjalan sehingga berakhir di mimbar.

Kemudian ia memanjangkan tubuhnya, lalu ia memberi salam kepada Amir al-Mukminin a.s, maka Amir al-Mukminin a.s telah menunjukkannya supaya ia “berdiri” sehingga beliau a.s selesai daripada khutbahnya.

Manakala beliau a.s telah selesai daripada khutbahnya, maka beliau a.s berpaling kepadanya dan berkata: Siapakah anda? Ia berkata: ‘Umru bin Uthman, khalifah anda ke atas jin, sesungguhnya bapaku telah mati dan ia telah berpesan kepadaku supaya aku datang kepada anda untuk mengetahui pendapat anda dan sesungguhnya aku telah datang kepada anda, wahai Amir al-Mukminin, justeru apakah yang anda akan menyuruh aku [untuk melakukannya] dan apakah pendapat anda?

Maka Amir al-Mukminin a.s telah berkata kepadanya: Aku berpesan kepada anda supaya bertakwa kepada Allah dan anda pulang untuk mengganti tempat bapa anda kepada jin, maka anda adalah khalifah aku ke atas mereka. Beliau telah berkata: ‘Amru telah mengucapkan selamat berpisah kepada Amir al-Mukminin dan pulang, maka ia adalah khalifahnya kepada jin. Maka aku telah berkata kepadanya (al-Ridha a.s): Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, ‘Amru akan mendatangi anda dan adakah ia wajib ke atasnya? Beliau a.s telah berkata: Ya.

(606)-7. Ali bin Muhammad, daripada Salih bin Abi Hammad, daripada Muhammad bin Uramah, daripada Ahmad bin al-Nadhar, daripada al-Nu‘man bin Basyir berkata: Aku telah bersahabat dengan Jabir bin Yazid al-Ju‘fi, manakala kami di Madinah, beliau telah datang kepada Abu Ja‘far a.s dan mengucapkan selamat tinggal kepadanya dan beliau telah keluar dari sisinya di dalam keadaan gembira sehingga kami melintasi al-Ukhairajah-rumah pertama dari Faid ke Madinah-pada hari Jumaat, kemudian kami telah mengerjakan sembahyang al-Zawal (Zuhur dan Asar).

Manakala unta kami bangun, tiba-tiba aku berdepan dengan seorang lelaki yang berbadan panjang bersamanya surat (kitab), lalu Jabir telah mengambilnya daripadanya, lalu mengucupnya (surat) dan meletakkannya di dalam pengawasannya, tiba-tiba surat itu adalah daripada Muhammad bin Ali kepada Jabir bin Yazid dan di atasnya tanah hitam yang masih lembab, maka beliau telah berkata kepadanya: Bilakah janji anda dengan sayyidi? Beliau telah berkata: Sekarang, maka beliau telah berkata kepadanya: Sebelum sembahyang atau selepas sembahyang? Beliau telah berkata: Selepas sembahyang, lalu beliau memecahkan capnya, mula membacanya dengan penuh perhatian sehingga beliau selesai membacanya. Kemudian beliau telah memegang surat itu, maka aku tidak melihatnya tersenyum dan gembira sehingga beliau telah sampai di Kufah. Manakala kami telah sampai di Kufah pada waktu malam, maka akupun tidur. Apabila aku telah bangkit, maka aku telah datang kepadanya kerana menghormatinya, tetapi aku telah mendapatinya telah keluar daripadaku dan pada tengkuknya digantung notis kecil.

Beliau telah menggantungkannya dan beliau telah memanjat batang kayu seraya berkata: “Aku mendapati Mansur bin Jumhur sebagai amir yang tidak diperintahkan” dan beberapa bait syair seumpama ini, lalu beliau melihat pada mukaku dan akupun melihat kepada mukanya, tetapi beliau tidak berkata sesuatupun kepadaku dan aku tidak berkata sesuatupun kepadanya dan aku mulai menangis. Manakala aku telah melihatnya, beliau telah datang kepadaku bersama kanak-kanak dan orang ramai. Beliau telah datang dan memasuki al-Rahbah (perkarangan masjid).

Beliau mulai berpusing-pusing bersama kanak-kanak dan orang ramai pula berkata: Jabir bin Yazid telah dirasuk oleh jin, demi Allah, beberapa hari telah berlalu sehingga sepucuk surat telah sampai daripada Hisyam bin ‘Abd al-Malik kepada walinya: Carilah seorang lelaki dipanggil: Jabir bin Yazid al-Ju‘fi, potonglah kepalanya dan hantarlah kepalanya kepadaku” Beliau telah berpaling kepada kawan-kawannya, lalu berkata kepada mereka: Siapakah Jabir bin Yazid al-Ju‘fi? Mereka telah berkata: Aslaha-ka llahu, beliau dahulunya adalah seorang yang berilmu dan berkebolehan dan [bijak ilmu] hadis.

Beliau telah mengerjakan haji, kemudian dirasuk oleh jin, beliau di al-Rahbah bersama kanak-kanak di atas sebatang kayu sedang bermain bersama mereka, berkata: Beliau telah memerhatikannya, tiba-tiba beliau bersama kanak-kanak sedang bermain-main di atas sebatang kayu, maka beliau telah berkata: Segala puji bagi Allah yang telah memaafkan aku daripada membunuhnya, beliau telah berkata: Tidak berlalu beberapa hari sehingga Mansur bin Jumhur telah datang ke Kufah dan melaksanakan apa yang dikatakan oleh Jabir (membunuhnya).


Bab 99

☼Tentang Para Imam A.S Sesungguhnya Mereka Apabila Urusan Mereka Terserlah, mereka Menghukum Dengan Hukuman Daud Dan Keluarga Daud Dan Mereka Tidak Bertanya Saksi, Di Atas Mereka Salam [rahmat dan Keredaan] (fi al-Aimmati a.s anna-hum idha zahara amru-hum hakamuu bi-hukmi Daud wa-aali Daud wa-la yas’aluuna al-Bayyinata, a.s wa al-Rahmat wa al-Ridhwaan)☼

(607)-1. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada Ibn Abi ‘Umair, daripada Mansur, daripada Fadhl al-A‘war, daripada Abu ‘Ubaidah al-Hadhaa’ berkata: Kami telah berada pada zaman Abu Ja‘far a.s ketika beliau mati, kami telah menjadi ragu-ragu seperti kambing tanpa pengembala, lalu kami telah berjumpa dengan Salim bin Abi Hafsah, maka beliau telah berkata kepadaku: Wahai Abu ‘Ubaidah, siapakah imam anda? Maka aku telah berkata: Para imamku adalah keluarga Muhammad, lalu beliau telah berkata: Anda telah binasa dan membinasakan [orang lain], tidakkah anda dan aku telah mendengar Abu Ja‘far a.s telah berkata: Sesiapa yang telah mati dan tiada di atasnya imam, maka beliau telah mati seperti mati jahiliyah”?

Aku telah berkata: Ya, demi Allah, sesungguhnya ia telah berlaku sebelum tiga [hari kematiannya], aku telah datang kepada Abu Abdillah a.s, maka Allah telah memberi pencerahan ilmu, maka aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Sesungguhnya Salim telah berkata kepadaku begitu dan begini, maka beliau a.s telah berkata: Wahai Abu ‘Ubaidah, seorang daripada kami tidak akan mati sehingga beliau meninggalkan selepasnya seorang yang akan beramal dengan amalannya dan berjalan dengan perjalanannya dan akan menyeru [orang ramai] kepada apa yang beliau telah menyeru [mereka] kepadanya, wahai Abu ‘Ubaidah, sesungguhnya Dia tidak akan menegah apa yang diberikan kepada Daud itu akan diberikan kepada Sulaiman, kemudian beliau a.s telah berkata: Wahai Abu ‘Ubaidah, apabila tibanya al-Qaim keluarga Muhammad, beliau akan menghukum dengan hukuman Daud dan Sulaiman tanpa bertanya saksi (keterangan).

(608)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin Sinan, daripada Abban berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Dunia tidak akan hilang sehingga keluar seorang lelaki daripada kami yang akan menghukum dengan hukuman keluarga Daud dan beliau tidak akan bertanya saksi, beliau akan memberi setiap jiwa akan haknya.

(609)-3. Muhammad, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Mahbub, daripada Hisyam bin Salim, daripada ‘Ammar al-Sabitiy berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Dengan apakah kamu akan menghukum apabila kamu menghukum? Beliau a.s telah berkata: Dengan hukum Allah dan hukum Daud. Justeru, apabila sesuatu datang kepada kami dan yang bukan dari sisi kami, roh kudus akan datang kepada kami bagi menyelesaikannya.

(610)-4. Muhammad bin Ahamd, daripada Muhammad bin Khalid, daripada al-Nadhar bin Suwaid, daripada Yahya al-Halabi, daripada ‘Umraan bin A‘yaan, daripada Ju‘aid al-Hamadaani, daripada Ali bin al-Husain a.s, berkata: Aku telah bertanya beliau dengan hukum manakah kamu menghukum? Beliau a.s telah berkata: Dengan hukum keluarga Daud, tetapi jika sesuatu yang menyusahkan kami, roh kudus akan datang kepada kami bagi [menyelesaikan]nya.

(611)-5. Ahmad bin Mihran rahimahu llahu, daripada Muhammad bin Ali, daripada Ibn Mahbub, daripada Hisyam bin Salim, daripada ‘Amamr al-Sabitiy berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Apakah kedudukan para imam? Beliau a.s telah berkata: Kedudukan mereka sepertilah kedudukan Dhu al-Nuun, seperti kedudukan Yusya‘, seperti kedudukan Aasif sahabat Sulaiman, beliau telah berkata: Dengan apakah kamu menghukum? Beliau a.s telah berkata: Dengan hukum Allah, hukum keluarga Daud, hukum keluarga Muhammad s.a.w dan roh kudus akan datang kepada kami bagi [menyelesaikan]nya.


Bab 100

☼Sesungguhnya Sumber Ilmu Adalah Daripada Rumah Keluarga Muhammad A.S (anana mustaqa al-‘Ilm min bait aali Muhammad a.s)☼

(612)-1. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Mahbub berkata: Yahya bin Abdillah Abi al-Hasan Sahib al-Dailam telah memberitahu kepadaku, berkata: Aku telah mendengar Ja‘far bin Muhammad a.s telah berkata-di sisinya beberapa orang daripada ahli Kufah-: Aneh bagi orang ramai kerana mereka telah mengambil ilmu mereka semuanya daripada Rasulullah s.a.w, lalu mereka telah beramal dengannya, mendapat petunjuk dan mereka pula melihat bahawa Ahlu l-Baitnya tidak mengambil ilmunya. Kami adalah Ahlu l-Baitnya dan zuriatnya, pada rumah-rumah kamilah turunnya wahyu dan dari sisi kamilah ilmu telah keluar kepada mereka, adakah mereka melihat bahawa mereka telah mengetahui dan mendapat petunjuk sedangkan kami telah jahil dan sesat, sesungguhnya ini adalah mustahil.

(613)-2. Ali bin Muhammad bin Abdillah, daripada Ibrahim bin Ishaq al-Ahmar, daripada Abdillah bin Hammad, daripada Sabah al-Mazni, daripada al-Harith bin Hasirah, daripada al-Hakam bin ‘Utaibah berkata: Seorang lelaki telah berjumpa dengan al-Husain bin Ali a.s di Tha‘labiyyah di dalam perjalanannya ke Karbala’, lalu beliau telah datang dan memberi salam kepadanya, maka al-Husain a.s telah berkata kepadanya: Dari negeri mana anda [datang]? Beliau telah berkata: Dari ahli Kufah, beliau a.s telah berkata: Adapun kemudian daripada itu, demi Allah, wahai saudara ahli Kufah, jikalaulah aku telah berjumpa dengan anda di Madinah, nescaya aku telah memperlihatkan kepada anda kesan Jibrail a.s di rumah kami dan turunnya dia dengan wahyu ke atas datukku, wahai saudara ahli Kufah, adakah sumber ilmu orang ramai dari sisi kami, maka mereka telah mengetahui[nya] sedangkan kami telah jahil? Ini tidak boleh terjadi.


Bab 101

☼Tidak Ada Sesuatu Kebenaran Di Tangan Manusia Melainkan Apa Yang Telah Keluar Dari Sisi Para Imam A.S. Dan Sesungguhnya Setiap Sesuatu Yang Tidak Keluar Dari Sisi Mereka, Maka Ia Adalah Batil (anna-hu laisa sya’un min al-Haq fi yadi al-Naasi illa ma kharaja min ‘indi al-Aimmati a.s wa-anna kulla syai’in lam yakhruj min ‘indi-him fa-huwa baatilun)☼

(614)-1. Ali bin Ibrahim bin Hasyim, daripada Muhammad bin Isa, daripada Yunus, daripada Ibn Maskan, daripada Muhammad bin Muslim berkata: Aku telah mendengar Abu Ja‘far a.s telah berkata: Tidak ada di sisi seorang daripada manusia hak, tidak ada ketepatan dan tidak ada seorang daripada manusia menghukum dengan hukuman yang benar melainkan apa yang telah keluar daripada kami Ahlu l-Bait. Dan apabila urusan mereka telah berbeza, kesalahan adalah daripada mereka dan ketepatan adalah daripada Ali a.s.

(615)-2. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Abi Nasr, daripada Muthanna, daripada Zurarah berkata: Aku telah berada di sisi Abu Ja‘far a.s, maka seorang lelaki dari ahli Kufah bertanya kepadanya tentang kata-kata Amir al-Mukminin a.s: Tanyalah aku apa yang kamu mahu, maka janganlah kamu bertanyaku tentang sesuatu melainkan aku menceritakan kepada kamu tentangnya” Beliau a.s telah berkata: Tidak ada seorang di sisinya ilmu tentang sesuatu melainkan ia telah keluar di sisi Amir al-Mukminin a.s, hendaklah manusia pergi ke mana mereka mahu, demi Allah, tidak ada urusan melainkan dari sini dan beliau telah menunjukkan dengan tangannya ke arah rumahnya.

(616)-3. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada al-Wasyaa’. Daripada Tha‘labah bin Maimun, daripada Abi Maryam berkata: Abu Ja‘far a.s telah berkata kepada Salmah bin Kahil dan al-Hakam bin ‘Utbah: Timur dan barat kamu berdua tidak akan mendapati ilmu yang betul (sahih) melainkan ia telah keluar dari sisi kami Ahlu l-Bait.

(617)-4. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada al-Husain bin Sa‘id, daripada al-Nadhar bin Suwaid, daripada Yahya al-Halabi, daripada Mu‘alla bin Uthman, daripada Abu Basir berkata: Beliau telah berkata kepadaku: Sesungguhnya al-Hakam bin ‘Utaibah adalah di kalangan mereka yang telah difirmankan oleh Allah: “Di antara mereka ada yang mengatakan: “Kami beriman kepada Allah dan hari Kemudian, pada hal mereka itu sesungguhnya bukan mereka yang beriman” Lantaran itu, hukum sama ada di timur atau di barat, demi Allah, tidak akan menepati ilmu melainkan daripada Ahlu al-Bait yang mana Jibrail telah turun ke atas mereka.

(618)-5. Ali bin Ibrahim, daripada Salih al-Sindi, daripada Ja‘far bin Basyir, daripada Abban bin Uthman, daripada Abu Basir berkata: Aku telah bertanya Abu Ja‘far a.s tentang penyaksian (syahadah) anak zina adakah ia harus (mubah))? Beliau a.s telah berkata: Tidak, maka aku telah berkata: Sesungguhnya al-Hakam bin ‘Utaibah telah menyangka bahawa ia adalah harus. Lantas beliau a.s telah berkata: Wahai Tuhanku, janganlah Engkau mengampuni dosanya, Allah telah berfirman kepada al-Hakam: “Sesungguhnya al-Qur’an itu adalah sebagai peringatan bagimu dan bagi kaummu” Hendaklah al-Hakam pergi ke kanan dan ke kiri, demi Allah, ilmu tidak diambil melainkan daripada Ahlu l-Bait yang mana Jibrail telah turun ke atas mereka.

(619)-6. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada al-Husain bin al-Hasan bin Yazid, daripada Badr, daripada bapanya berkata: Salam Abu Ali al-Khurasani telah memberitahu kepadaku, daripada Salam bin Sa‘id al-Makhzumi berkata: Manakala aku sedang duduk di sisi Abu Abdillah a.s, tiba-tiba ‘Ubbad bin Kathir, ahli ibadat Basrah dan Ibn Syuraih, fakih ahli Makkah, telah datang kepadanya. Dan di sisi Abu Abdillah a.s adalah Maimun al-Qaddah Maula Abu Ja‘far a.s. Maka ‘Ubbad bin Kathir telah bertanya beliau a.s, maka beliau telah berkata: Wahai Abu Abdillah a.s, pada berapa kainkah Rasulullah s.a.w telah dikapan? Beliau a.s telah berkata: Pada tiga kain: Dua kain biasa dan satu kain pembungkus.

Seolah-olah beliau a.s telah memperbodoh-bodohkan ‘Ubbad bin Kathir tentang perkara itu, maka beliau a.s telah berkata lagi: Sesungguhnya pohon kurma Maryam a.s adalah jenis baik (‘ajwah) dan telah diturunkan dari langit (asli). Justeru, apa yang telah tumbuh daripada asalnya dipanggil ‘ajwah dan apa yang diambil di merata-rata tempat dipanggil pungutan (luqat). Apabila mereka telah keluar dari sisinya, ‘Ubbad bin Kathir telah berkata kepada Ibn Syuraih: Demi Allah, aku tidak mengerti apakah perumpamaan yang telah dikemukakan kepadaku oleh Abu Abdillah?

Maka Ibn Syuraih berkata: Kanak-kanak ini telah memberitahu kepada anda bahawa beliau adalah daripada mereka, lalu beliau telah bertanya kepadanya, maka Maimun telah berkata: Tidakkah anda mengetahui apakah beliau telah katakan kepada anda? Beliau telah berkata: Tidak, demi Allah, beliau telah memberi perumpamaan kepada anda seperti dirinya, beliau menceritakan kepada anda bahawa beliau adalah anak lelaki daripada anak lelaki Rasulullah s.a.w (keturunannya) dan ilmu Rasulullah s.a.w adalah di sisi mereka. Justeru, apa yang telah datang dari sisi mereka, maka ia adalah bertepatan (sawab) dan apa yang telah datang dari selain daripada mereka adalah pungutan (luqat).



Bab 102

☼Sesungguhnya Hadis Mereka Adalah Sulit Dan Menyulitkan (fi-ma jaa’a anna haditha-hum sa‘bun wa-mustas‘abun)☼

(620)-1. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Muhammad bin Sinan, daripada ‘Ammar bin Marwan, daripada Jabir berkata: Abu Ja‘far a.s telah berkata: Rasulullah s.a.w telah bersabda: Sesungguhnya hadis keluarga Muhammad adalah sulit dan menyulitkan (inna hadith aali Muhammad sa‘bun wa mustas‘abun), tidak akan beriman kepadanya melainkan malaikat yang hampir kepada Allah atau nabi yang diutuskan atau hamba yang diuji hatinya kepada keimanan oleh Allah (la yu’minu bi-hi illa malakun muqarrabun au nabiyyun mursalun au ‘abdun imtahana llahu qalba-hu li l-Imaan).

Apa yang telah datang kepada kamu daripada hadis Rasulullah s.a.w, maka hati kamu merasa lembut kepadanya dan kamu telah mengetahuinya, maka terimalah dan apa yang merisaukan kamu daripadanya dan kamu mengingkarinya pula, maka rujuklah ia kepada Allah, kepada Rasul dan kepada alim daripada keluarga Muhammad. Sesungguhnya orang yang binasa (al-Halik) adalah apabila beliau meriwayatkan sesuatu [hadis] yang beliau tidak dapat menanggungnya atau menerimanya, lalu beliau telah berkata: Demi Allah, ini bukanlah hadis dan demi Allah, ini bukanlah hadis dan keingkarannya adalah kekufuran (al-inkaar huwa al-Kufr).

(621)-2. Ahmad bin Idris, daripada ‘Imraan bin Musa, daripada Harun bin Muslim, daripada Mas‘adah bin Sadqah, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Pada suatu hari aku telah menyebut taqiyyah di sisi Ali bin al-Husain a.s, maka beliau a.s telah berkata: Demi Allah, jika Abu Dhar telah mengetahui apa yang ada di dalam hati Salman, nescaya beliau telah membunuhnya (Wa llahi, lau ‘alima Abu Dhar ma fi qalbi Salaman la-qatala-hu) dan sesungguhnya Rasulullah s.a.w telah mempersaudarakan di antara mereka berdua (wa laqad aakha Rasulullah s.a.w baina-huma), apa pula sangkaan kamu dengan semua makhluk?

Sesungguhnya ilmu para ulama adalah sulit dan menyulitkan, ia tidak dapat ditanggung atau diterima melainkan oleh nabi yang diutuskan atau malaikat yang hampir kepada Allah atau hamba yang diuji hatinya dengan keimanan oleh Allah, maka beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya Salman telah menjadi sebahagian daripada ulama kerana beliau adalah seorang daripada kami Ahlu l-Bait. Justeru, aku telah mengaitkannya kepada ulama.

(622)-3. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada al-Barqiy, daripada Ibn Sinan atau selain daripadanya secara marfu‘ kepada Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesungguhnya hadis kami adalah sulit dan menyulitkan, ia tidak dapat ditanggung atau diterima melainkan oleh dada yang bercahaya atau hati yang sejahtera atau akhlak yang baik. Sesungguhnya Allah telah mengambil perjanjian daripada Syiah kami sebagaimana Dia telah mengambil [perjanjian] ke atas Bani Adam “Tidakkah Aku Tuhan kamu?” Sesiapa yang telah setia kepada kami, maka Allah akan kurniakan syurga untuknya. Dan sesiapa yang memarahi kami dan tidak menunaikan kepada kami hak kami, maka di nerakalah beliau akan [berada] kekal selama-lamanya.

(623)-4. Muhammad bin Yahya dan selain daripadanya, daripada Muhammad bin Ahmad, daripada sebahagian sahabat kami berkata: Aku telah menulis kepada Abu al-Hasan Sahib al-‘Askar a.s, aku telah menjadikan diriku tebusan anda, apakah makna kata-kata al-Sadiq a.s: Hadis kami tidak dapat ditanggung oleh malaikat muqarrab, tidak [dapat ditanggung] oleh nabi yang diutuskan dan tidak [dapat ditanggung] oleh mukmin yang diuji hatinya kepada keimanan oleh Allah, maka jawapannya: Sesungguhnya makna kata-kata al-Sadiq a.s iaitu: [Hadis kami] Tidak dapat ditanggung atau diterima oleh malaikat, nabi dan mukmin. Malaikat tidak dapat menanggungnya sehingga dia mengeluarkannya kepada malaikat yang lain dan nabi tidak dapat menanggungnya sehingga beliau mengeluarkannya kepada nabi yang lain dan mukmin tidak dapat menanggungnya sehingga beliau mengeluarkannya kepada mukmin yang lain, maka inilah makna sabda datukku a.s.

(624)-5. Ahmad bin Muhammad, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Mansur bin al-‘Abbas, daripada Safwan bin Yahya, daripada Abdillah bin Maskan, daripada Muhammad bin ‘Abd al-Khaliq dan Abu Basir berkata: Abu Abdillah a.s telah berkata: Wahai Abu Muhammad, sesungguhnya di sisi kami, demi Allah, rahsia daripada rahsia Allah dan ilmu daripada ilmu Allah. Demi Allah, tidak dapat ditanggung akannya oleh malaikat muqarrab, tidak nabi yang diutuskan dan tidak mukmin yang telah diuji oleh Allah akan hatinya kepada keimanan, demi Allah, Allah tidak mewajibkan perkara sedemikian kepada seorangpun selain daripada kami dan Dia tidak pula menolak perkara sedemikian selain daripada kami.

Sesungguhnya di sisi kami rahsia daripada rahsia Allah dan ilmu daripada ilmu Allah (inna ‘inda-na sirran min sirri llahi wa-‘ilman min ‘ilmi llahi), Allah telah memerintahkan kami supaya menyampaikannya, maka kami telah menyampaikan[nya] daripada Allah a.w apa yang Dia telah perintahkan kami untuk menyampaikannya, tetapi kami tidak mendapati tempat untuknya, tidak ada orang yang berkelayakan dan tidak ada penerima yang akan menerimanya sehingga Allah menciptakan untuk itu beberapa golongan.

Mereka telah diciptakan daripada tanah (tiinah) yang Dia telah menciptakan daripadanya Muhammad, keluarganya dan zuriatnya. Dan [Dia telah menciptakan] daripada cahaya yang mana Allah telah menciptakan daripadanya Muhammad dan zuriatnya. Dia telah menciptakan mereka dengan kelebihan rahmat-Nya yang Dia telah menciptakan Muhammad dan zuriatnya. Maka kami telah menyampaikan[nya] daripada Allah apa yang Dia telah perintahkan kami untuk menyampaikannya, lalu mereka telah menerimanya[Dia telah menyampaikan kepada mereka tentang kami, lalu mereka telah menerimanya dan menanggungnya] dan Dia telah menyampaikan kepada mereka tentang kami, maka hati mereka telah cenderung untuk mengetahui kami dan hadis kami.

Jikalaulah mereka tidak diciptakan daripada [ciptaan] ini, nescaya mereka tidaklah sedemikian. Tidak, demi Allah, mereka tidak dapat menerimanya, kemudian beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah telah menciptakan beberapa golongan untuk neraka Jahannam, maka Dia telah memerintahkan kami supaya kami menyampaikannya kepada mereka dan kami telah melakukannya, tetapi mereka telah merasa kesal tentangnya dan hati mereka tidak dapat menerimanya.

Mereka telah menyesalinya (isyma’azzat), lalu mereka menolaknya ke atas kami, mereka tidak dapat menerimanya, mereka membohonginya dan mereka telah berkata: Tukang sihir pembohong, lalu Allah mengecap hati mereka dan melupakan mereka. Kemudian Allah telah melepaskan lidah mereka dengan sebahagian kebenaran, lalu mereka bercakap dengannya sedangkan hati mereka mengingkarinya bagi mempertahankan para wali-Nya dan ahli ketaatan-Nya. Jika tidak kerana itu, nescaya Allah tidak disembah dibumi-Nya, maka kami diperintahkan supaya menahan diri daripada mereka, dengan penutupan dan kerahsiaan. Justeru, simpanlah rahsia daripada orang yang Allah telah memerintahkan supaya menahan diri daripada mereka.

Dan sembunyilah rahsia daripada orang yang mana Allah telah memerintahkan supaya merahsiakannya kepadanya. Beliau telah berkata: Kemudian beliau a.s telah mengangkat tangannya dan menangis sambil berkata: Wahai Tuhanku, mereka adalah bilangan yang sedikit, justeru, jadilah kehidupan kami kehidupun mereka dan kematian kami kematian mereka dan janganlah musuh Engkau menguasai ke atas mereka kerana ia menyedihkan kami. Sesungguhnya Engkau jika Engkau membuatkan kami sedih dengan mereka, nescaya Engkau tidak disembah di bumi Engkau. Selawat dan salam ke atas Muhammad dan keluarganya dengan sepenuhnya.


Bab 103

☼Apa Yang Diperintahkan Oleh Nabi S.A.W Tentang Rujukan Nasihat Kepada Para Imam Muslimin Dan Penyertaan Jemaah Mereka Dan Siapakah Mereka? (ma amara al-Nabi s.a.w bi-al-Nasihati li-aimmati al-Muslimin wa-al-Luzum ilaa jamaa‘ati-him wa-man-hum?)☼

(625)-1. Beberapa orang sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Ahmad bin Muhammad bin Abi Nasr, daripada Abban bin Uthman, daripada Ibn Abi Ya‘fur, daripada Abu Abdillah a.s bahawa Rasulullah s.a.w telah memberi khutbah di masjid al-Khaif, maka baginda s.a.w bersabda: Allah telah menyinari seorang hamba yang telah mendengar sabdaku, lalu beliau menyimpannya, menghafaznya dan menyampaikannya kepada orang yang tidak pernah mendengarnya, kemungkinan pembawa ilmu itu tidaklah alim (fakih) dan kemungkinan pembawa ilmu itu [membawanya] kepada orang yang lebih alim (afqahu) daripadanya. Tiga perkara yang tidak dikhianati oleh hati seorang muslim: Ikhlas amalan kepada Allah, rujukan nasihat kepada para imam muslimin dan penyertaan jemaah mereka kerana dakwah mereka meliputi semua. Muslimun adalah bersaudara, darah mereka dijamin dan ia meliputi semua peringkat.

Hammad bin Uthman telah meriwayatkannya juga, daripada Abban, daripada Ibn Abi Ya‘fur seumpamanya dan telah menambahkan padanya [perkataan]: Dan mereka adalah satu tangan ke atas sesiapa selain daripadanya. Dan beliau telah menyebut di dalam hadisnya bahawa baginda s.a.w telah memberi khutbah pada Hajjat al-Wida‘ (haji perpisahan) di Mina di masjid al-Khaif.

(626)-2. Muhammad bin al-Hasan, daripada sabahagian sahabat kami, daripada Ali bin al-Hakam, daripada al-Hakam bin Miskin, daripada seorang lelaki Quraisy daripada Makkah berkata: Sufyan al-Thauri berkata: Pergilah anda bersama kami kepada Ja‘far bin Muhammad, beliau telah berkata: Akupun telah pergi bersamanya kepadanya, maka kami telah mendapatinya telah menaiki kenderaannya, lalu Sufyan telah berkata kepadanya: Wahai Abu Abdillah, ceritalah kepada kami hadis khutbah Rasulullah s.a.w di masjid al-Khaif, beliau a.s telah berkata: Tinggallah aku sehingga aku pergi mendapatkan hajatku sesungguhnya aku menaiki [kenderaanku], maka apabila aku pulang, aku akan menceritakannya kepada anda, maka beliau telah berkata: Aku bertanya anda tentang kekerabatan anda dengan Rasulullah s.a.w, anda belum menceritakannya kepadaku, beliau telah berkata: Beliaupun telah turun[dari kenderaannya].

Lalu Sufyan telah berkata kepadanya: Bawakan kepadaku pensil dan kertas sehingga aku menulisnya, lalu beliau telah menyeru dengannya, kemudian beliau a.s telah berkata: Tulislah: Bismi llahi r-Rahmani r-Rahim, khutbah Rasulullah s.a.w di masjid al-Khaif: “Allah telah menyinari seorang hamba yang telah mendengar sabdaku, lalu beliau menyimpannya dan menyampaikannya kepada orang yang tidak sampai kepadanya sabdanya: “Wahai manusia, hendaklah orang yang hadir menyampaikannya kepada orang yang tidak hadir dan kemungkinan pembawa ilmu tidaklah alim (fakih) dan kemungkinan pembawa ilmu itu [membawanya] kepada orang yang lebih alim (afqahu) daripadanya. Tiga perkara yang tidak dikhianati oleh hati seorang muslim: Ikhlas amalan kepada Allah, rujukan nasihat kepada para imam muslimin dan penyertaan jemaah mereka kerana dakwah mereka meliputi semua. Muslimun adalah bersaudara, darah mereka dijamin dan ia meliputi semua peringkat”.

Justeru, Sufyan telah menulisnya, kemudian beliau telah membentangkanya kepadanya dan Abu Abdillah a.s telah [pergi] menaiki [kenderaannya]. Aku dan Sufyan telah datang, manakala kami telah berada di sebahagian jalan, beliau telah berkata kepadaku [berdirilah] di tempat anda [sekarang] sehingga aku melihat kepada hadis ini, maka aku telah berkata kepadanya: Demi Allah, Abu Abdillah telah mewajibkan tengkuk anda sesuatu, ia tidak akan hilang dari tengkuk anda selama-lamanya, maka beliau telah berkata: Apakah itu?

Maka aku telah berkata kepadanya: Tiga perkara yang tidak dikhianati oleh hati seorang muslim: Ikhlas amalan kepada Allah, kami telah mengetahuinya, harapan kebaikan kepada para imam muslimin, siapakah para imam yang wajib ke atas kita merujuk kepada kebaikan mereka? Mu‘awiyah bin Abi Sufyan, Yazid bin Mu‘awiyah dan Marwan bin al-Hakam? Dan setiap orang yang tidak harus penyaksiannya di sisi kami, tidak harus sembahyang di belakangnya? Dan kata-katanya: Penyertaan jemaah mereka, maka jemaah yang manakah? Seorang Murjiah berkata: Sesiapa yang tidak bersembahyang, tidak berpuasa, tidak memandi junub, telah merosakkan Ka‘bah, telah menikahi ibunya sendiri, maka beliau adalah di atas iman Jibrail dan Mikail.

Atau seorang Qadariyah berkata: Apa yang telah dikehendaki oleh Allah tidak akan berlaku dan apa yang dikehendaki oleh Iblis akan berlaku atau seorang Khawarij yang telah melepaskan dirinya daripada Ali bin Abu Talib dan menyaksikan kekafirannya atau seorang Jahmiyyah yang berkata: Sesungguhnya iman itu adalah mengenali Allah semata-mata dan iman bukkanlah sesuatu selain daripadanya (ma‘rifah)?!! Beliau telah berkata: Alangkah dukacitanya anda, di atas dasar apakah mereka telah berkata sedemikian? Maka aku telah berkata: Mereka telah berkata: Sesungguhnya Ali bin Abu Talib a.s, demi Allah, adalah imam yang wajib di atas kita merujuk kepadanya. Dan penyertaan jemaah mereka: Iaitu [jemaah] Ahlu l-Baitnya, beliau telah berkata: Maka beliau telah mengambil surat (kitab) itu, lalu beliau (Sufyan) mengoyakkannya, kemudian beliau telah berkata: Janganlah anda memberitahu tentangnya kepada sesiapapun.

(627)-3. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya dan Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Hammad bin Isa, daripada Huraiz, daripada Buraid bin Mu‘awiyah, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Rasulullah s.a.w telah bersabda: Allah tidak melihat kepada seorang mukmin yang bekerja keras dengan ketaatan kepada imamnya dan [meminta] nasihatnya melainkan beliau bersama kami di syurga.

(628)-4. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Fadhdhal, daripada Abi Jamilah, daripada Muhammad al-Halabi, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesiapa yang telah meninggalkan jemaah muslimin sejengkal, maka beliau telah mencabut ikatan Islam dari tengkuknya.

(629)-5. Dengan sanad-sanad ini, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesiapa yang telah meninggalkan jemaah muslimin dan menarik balik perjanjian Imam, beliau akan datang kepada Allah a.w dengan penyakit kusta.


Bab 104

☼Apa Yang Wajib Daripada Haq Imam Ke Atas Rakyat Dan Hak Rakyat Ke Atas Imam (ma yajibu min haqq al-Imam ‘ala al-Ra‘yati wa-haqq al-Ra‘yati ‘ala al-Imam)☼

(630)-1. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Muhammad bin Jumhur, daripada Hammad bin Uthman, daripada Abu Hamzah berkata: Aku telah bertanya Abu Ja‘far a.s: Apakah hak imam ke atas manusia? Beliau a.s telah berkata: Haknya ke atas mereka bahawa mereka mestilah mendengar kepadanya dan mentaatinya: Aku telah berkata: Apakah haknya (imam) ke atas mereka? Beliau a.s telah berkata: Imam membahagi-bahagikan di kalangan mereka dengan saksama dan berlaku adil pada rakyatnya. Apabila beliau melakukan sedemikian kepada manusia, maka beliau tidak peduli siapa yang telah mengambil dari sini dan dari sini.

(631)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin al-Husain, daripada Muhammad bin Isma‘il bin Bazi‘, daripada Mansur bin Yunus, daripada Abu Hamzah, daripada Abu Ja‘far a.s seumpamanya melainkan beliau a.s telah berkata: Beginilah dan beginilah dan beginilah dan beginilah di depannya, di belakngnya, di kanannya dan di kirinya.

(632)-3. Muhammad bin Yahya al-‘Attar, daripada sebahagian sahabat kami, daripada Harun bin Muslim, daripada Mas‘adah bin Sadqah, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Amir al-Mukminin a.s telah berkata: Janganlah kamu mengkhianati para wali kamu, janganlah kamu menipu mereka yang memberi petunjuk kepada kamu, janganlah kamu memperbodoh-bodohkan para imam kamu, janganlah kamu memutuskan tali kamu, maka kamu akan gagal dan menjadi lemah. Lantaran itu, hendaklah asas urusan kamu [menjadi kukuh], ikutilah jalan ini. Kerana kamu jika kamu melihat apa yang telah dilihat oleh orang yang telah mati daripada kamu di kalangan orang yang telah menyalahi apa yang kamu dakwahkan kepadanya, nescaya kamu telah keluar dan kamu telah mendengar, tetapi ia adalah terlindung daripada kamu apa yang mereka telah melihatnya, tetapi pada masa akan datang hijab akan dibuang”

(633)-4. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada ‘Abd al-Rahman bin Hammad dan lain-lain, daripada Hannan bin Sudair al-Sairafi berkata: Aku telah mendengar Abu Abdillah a.s telah berkata: Diberitahu kepada Nabi s.a.w sendiri tentang kematiannya ketika baginda s.a.w di dalam keadaan sihat tanpa kesakitan, beliau telah berkata: “dia dibawa turun oleh al-Ruh al-Amin”, beliau telah berkata: Lalu baginda s.a.w telah menyeru [manusia] sembahyang jemaah, menyuruh kaum Muhajirin dan Ansar memegang senjata. Apabila orang ramai telah berkumpul, maka Nabi s.a.w telah menaiki mimbar, lalu baginda s.a.w meratap dirinya kepada mereka, kemudian bersabda: Aku mengingati diriku kepada Allah tentang wali selepasku ke atas umatku supaya merahmati jemaah muslimin.

Menghormati yang tua mereka, merahmati yang lemah mereka dan menghormati yang alim mereka, tidak memudaratkan mereka, lalu menghina mereka, tidak membuat mereka menjadi fakir, kemudian beliau menentang mereka. Tidak menutup pintunya kepada mereka supaya yang kuat mereka tidak memakan yang lemah mereka, tidak “meminggirkan” mereka[?] di dalam utusan mereka kerana ia akan memutuskan zuriat umatku. Kemudian baginda s.a.w bersabda: Aku telah menyampaikan[nya] dan aku telah memberi nasihat, maka saksikanlah”. Abu Abdillah a.s telah berkata: Inilah ucapan Rasulullah s.a.w yang terakhir di atas mimbarnya.

(634)-5. Muhammad bin Ali dan selain daripadanya, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Ali bin al-Hakam, daripada seorang lelaki, daripada Habib bin Abi Thabit berkata: Madu dan buah tin telah dibawa kepada Amir al-Mukminin a.s dari Hamadan dan Hulwan Kemudian beliau a.s telah memerintahkan beberapa orang askar supaya membawa[nya] kepada anak-anak yatim dan menyuapkannya [kepada mereka] sedang beliau a.s membahagi-bahagikannya di kalangan orang ramai satu cawan satu cawan. Maka dikatakan kepadanya: Wahai Amir al-Mukminin, kenapakah mereka menyuapkannya [kepada mereka]? Maka beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya imam adalah bapa kepada anak-anak yatim, sesungguhnya aku telah menyuapkan mereka [dengan] ini [dan mereka seperti] di bawah jagaan bapa-bapa [mereka sendiri].

(635)-6. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad al-Barqiy dan Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada al-Qasim bin Muhammad al-Isfahani, daripada Sulaimn bin Daus al-Munqari, daripada Sufyan bin ‘Uyainah, daripada Abu Abdillah a.s bahawa Nabi s.a.w bersabda: Aku adalah lebih baik bagi setiap mukmin daripada dirinya sendiri dan Ali adalah lebih baik dengannya selepasku, lalu dikatakan kepadanya: Apakah maknanya itu? Maka beliau telah berkata: Sabda Nabi s.a.w: Sesiapa yang telah meninggalkan hutang atau kerosakan, maka ia di atasku.

Sesiapa yang meninggalkan harta, maka ia adalah untuk warisnya. Justeru, seorang lelaki tidak mempunyai wilayah ke atas dirinya apabila beliau tidak mempunyai harta dan tidak ada perintah atau larangan baginya ke atas tanggungannya apabila beliau tidak memberi nafkah kepada mereka. Nabi, Amir al-Mukminin a.s dan mereka selepasnya tidak dapat mengelak daripadanya. Justeru mereka adalah lebih baik dengan mereka daripada diri mereka sendiri. Tidak ada sebab Islamnya kebanyakan Yahudi melainkan selepas kata-kata ini daripada Rasulullah s.a.w bahawa mereka telah beriman di atas diri mereka dan keluarga mereka.

(636)-7. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ali bin al-Hakam, daripada Abban bin Uthman, daripada Sabah bin Siyabah, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Rasulullah s.a.w telah bersabda: Mana-mana mukmin atau muslim yang telah mati dan meninggalkan hutang, bukan kerana kejahatan (fasad) dan bukan pula kerana keborosan (israaf), maka imam wajib menunaikannya. Jika imam tidak menunaikannya, maka beliau berdosa. Sesungguhnya Allah berfirman: “Sesungguhnya zakat-zakat itu, hanyalah untuk mereka yang fakir, mereka yang miskin, pengurus-pengurus zakat, para muallaf yang dibujuk hatinya, untuk (merdekakan) budak, mereka yang berhutang, untuk jalan Allah dan mereka yang sedang dalam perjalanan” Maka beliau adalah di kalangan mereka yang berhutang dan baginya satu saham di sisi imam. Jika beliau (imam) menahannya, maka dosanya ke atasnya.

(637)-8. Ali bin Ibrahim, daripada Salih bin al-Sindi, daripada Ja‘far bin Basyir, daripada Hannan, daripada bapanya, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Rasulullah s.a.w telah bersabda: Imamah tidak layak melainkan untuk lelaki yang mempunyai tiga sifat: Warak yang menghalangnya dari kemaksiatan kepada Allah, sabar yang dapat mengawasi kemarahannya dan wilayah yang baik kepada rakyatnya sehingga beliau kepada mereka sepertilah bapa yang mengasihani. Dan di dalam riwayat yang lain pula: Sehingga beliau terhadap rakyatnya seperti bapa yang mengasihani.

(638)-9. Ali bin Muhammad, daripada Sahl bin Ziyad, daripada Mu‘awiyah bin Hakim, daripada Muhammad bin Aslam, daripada seorang lelaki dari Tabaristan dipanggil Muhammad, berkata: Mu‘awiyah telah berkata: Dan aku telah berjumpa dengan al-Tabari Muhammad selepas itu, lalu beliau telah memberitahu kepadaku, berkata: Aku telah mendengar Ali bin Musa a.s telah berkata: Orang yang berhutang apabila beliau telah berhutang atau meminta berhutang pada kebenaran-waham daripada Mu‘awiyah- ditangguhkan selama setahun jika beliau senang dan jika tidak, imam akan menunaikannya untuknya daripada [harta] baitulmal.


Bab 105

☼Sesungguhnya Bumi Semunya Untuk Imam A.S (anna al-Ardha kulla-ha li-al-Imam a.s)☼

(639)-1. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad bin Isa, daripada Ibn Mahbub, daripada Hisyam bin Salim, daripada Abi Khalid al-Kabili, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Sesungguhnya kami telah mendapati di dalam kitab Ali a.s “Sesungguhnya bumi(ini)adalah milik Allah, Dia mewariskannya kepada orang yang Dia kehendaki daripada hamba-hamab-Nya dan kesudahan yang baik adalah bagi mereka yang bertakwa” Aku dan keluargaku yang mana Allah telah mewariskan kami bumi[Nya] dan kami adalah “mereka yang bertakwa” dan bumi semuanya untuk kami. Sesiapa yang menghidupkan bumi kepunyaan muslimin, maka hendaklah beliau memajukannya dan hendaklah beliau menunaikan kharajnya (hasilnya) kepada imam daripada keluargaku dan baginya apa yang beliau makan daripadanya.

Jika beliau meninggalkannya atau dan melewatkannya dan ia diambil oleh lelaki muslim selepasnya, lalu beliau memajukannya dan menghidupkannya, maka beliau lebih berhak dengannya daripada orang yang telah meninggalkannya. Beliau hendaklah menunaikan kharajnya kepada imam daripada keluargaku dan baginya apa yang beliau telah makan daripadanya sehingga al-Qaim daripada keluargaku muncul dengan pedang. Justeru beliau boleh menjadikannya tempat larangan, menghalangnya dan mengeluarkan mereka daripadanya sebagaimana Rasulullah s.a.w telah melakukannya kecuali apa yang ada di tangan Syiah kita kerana beliau membiarkan apa yang dimiliki oleh mereka dan meninggalkan bumi di tangan mereka.

(640)-2. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad berkata: Ahmad bin Muhammad bin Abdillah telah memberitahu kepadaku daripada orang yang telah meriwayatkannya, berkata: Dunia dan apa yang ada padanya adalah untuk Allah, Rasul-Nya dan kami. Sesiapa yang telah mendapatkan sesuatu daripadanya, maka hendaklah beliau bertakwa kepada Allah, menunaikan hak Allah, membuat baik kepada suadara-saudaranya, jika beliau tidak melakukan sedemikian, maka Allah, Rasul-Nya dan kami melepaskan diri daripadanya.

(641)-3. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad, daripada Ibn Mahbub, daripada Umar bin Yazid berkata: Aku telah melihat Masma‘ bin Abd al-Malik di Madinah bahawa beliau telah membawa harta kepada Abu Abdillah pada tahun itu, lalu Abu Abdillah a.s telah menolaknya, maka aku telah berkata kepadanya: Kenapakah Abu Abdillah a.s telah menolak harta yang anda telah membawanya kepadanya? Beliau telah berkata: Masma‘ telah berkata kepadaku: Sesungguhnya aku telah berkata kepadanya ketika aku membawa harta kepadanya: Sesungguhnya aku telah menjadi penyelam mutiara di Bahrain, maka aku telah dapat 400 ribu dirham dan aku telah datang kepada anda dengan khumusnya sebanyak 80 ribu dirham.

Dan aku tidak suka menahannya daripada anda dan aku mahu membentangkannya kepadanya dan ia adalah hak anda yang telah dijadikan oleh Allah pada harta-harta kami, maka beliau a.s telah berkata: Atau harta kami dari bumi dan apa yang Allah telah mengeluarkannya darinya melainkan satu perlima (khumus), wahai Abu Sayyar? Sesungguhnya bumi semuanya untuk kami, maka sesuatu yang telah dikeluarkan oleh Allah darinya, maka ia adalah untuk kami. Maka aku telah berkata kepadanya: Aku akan membawa semua harta kepada anda? Maka beliau a.s telah berkata: Sesungguhnya kami telah memperbaikkan untuk anda dan kami telah menghalalkan anda daripadanya.

Justeru campurlah kepada anda harta anda. Dan setiap bumi yang ada di tangan Syiah kita, maka mereka padanya dihalalkan sehingga Qaim kami datang. Dan apabila Qaim kami datang, maka beliau akan mengenakan cukai kepada mereka, apa yang ada pada tangan mereka dan akan meninggalkan bumi di tangan mereka. Adapun apa yang ada pada tangan selain daripada mereka, maka sesungguhnya pendapatan mereka daripada bumi adalah haram ke atas mereka sehingga datang Qaim kami, lalu beliau mengambil bumi daripada tangan mereka dan mengeluarkan mereka tanpa sebarang pampasan.

Umar bin Yazid telah berkata: Abu Sayyar telah berkata kepadaku: Aku tidak melihat seorangpun daripada pemilik-pemilik tanah dan mereka yang mengendalikan pekerjaan-pekerjaan, memakan [makanan] yang halal selain daripadaku melainkan mereka yang telah memperelokkan [harta-harta mereka] untuknya a.s.

(642)-4. Muhammad bin Yahya, daripada Muhammad bin Ahmad, daripada Abi Abdillah al-Razi, daripada al-Hasan bin Ali bin Abi Hamzah, daripada bapanya, daripada Abu Basir, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Aku telah berkata kepadanya: Adakah zakat wajib ke atas imam? Maka beliau a.s telah berkata: Wahai Abu Muhammad, tidakkah anda telah mengetahui bahawa dunia dan akhirat adalah untuk imam beliau meletakkannya mengikut kehendaknya dan memberinya kepada siapa yang beliau kehendaki, adalah harus baginya perkara itu daripada Allah. Sesungguhnya imam, wahai Abu Muhammad, tidak bermalam satu malam selama-lamanya [melainkan] bagi Allah pada tengkuknya hak yang akan ditanya tentangnya.

(643)-5. Muhammad bin Yahya, daripada Muhamamad bin Ahmad, daripada Muhammad bin Abdillah bin Ahmad, daripada Ali bin al-Nu‘man, daripada Salih bin Hamzah, daripada Abban bin Mus‘ab, daripada Yunus bin Zubyaan atau al-Mu‘alla bin Khanis berkata: Aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Harta kamu daripada bumi ini? Maka beliau a.s telah tersenyum, kemudian berkata: Sesungguhnya Allah telah mengutus Jibrail a.s dan memerintahkannya supaya menekankan dengan ibu jarinya lapan sungai di bumi, antaranya Saihan dan Jaihan iaitu sungai Balkh dan al-Khusu‘ iaitu sungai al-Syasy, Mihran iaitu sungai Hindi dan Nail Mesir, Dajlah dan Furat. Dan apa yang telah mengalir dan dialirkan adalah untuk kami. Dan apa yang untuk kami, maka ia adalah untuk Syiah kami dan bukan untuk musuh kami sesuatupun daripadanya melainkan apa yang beliau telah merampas di atasnya. Sesungguhnya wali kita berada dalam kelapangan di antara langit dan bumi. Kemudian beliau a.s telah membaca firman-Nya: “Semuanya itu bagi mereka yang beriman (mereka yang dirampas ke atasnya) dalam kehidupan dunia khusus untuk mereka pada hari Kiamat” tanpa rampasan.

(644)-6. Ali bin Muhammad, daripada Sahl bin Ziyad, daripada Muhammad bin Isa, daripada Muhammad bin al-Rayyan berkata: Aku telah menulis kepada al-‘Askari a.s: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, diriwayatkan kepada kami bahawa tidak ada bagi Rasulullah s.a.w daripada dunia melainkan khumus, maka jawapan telah datang: Sesungguhnya dunia dan apa yang ada di atasnya adalah bagi Rasulullah s.a.w.

(645)-7. Muhammad bin Yahya, daripada Ahmad bin Muhammad secara marfu‘, daripada ‘Amru bin Syamar, daripada Jabir, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Rasulullah s.a.w telah bersabda: Allah telah menciptakan Adam dan Dia telah memberi dunia semuanya kepadanya. Apa yang dimiliki oleh Adam, maka ia adalah milik Rasulullah s.a.w dan apa yang dimiliki oleh Rasulullah s.a.w, maka ia adalah milik para imam daripada keluarga Muhammad s.a.w.

(646)-8. Muhammad bin Isma‘il, daripada Fadhl bin Syazan dan Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada Ibn Abi Umar, daripada Hafs bin al-Bukhturi, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Sesungguhnya Jibrail a.s telah menendang dengan kakinya [lalu terjadi] lima sungai, kemudian ia diikuti: Sungai Furat, Dajlah, Nail Mesir, Mihran, sungai Balkh dan apa yang mengalir atau dialirkan airnya, maka ia adalah untuk imam dan lautan yang di kelilingi dunia adalah [untuk imam].
Ali bin Ibrahim, daripada al-Sirriyu bin al-Rabii‘ berkata: Ibn Abi Umar tidak setara dengan Hisyam bin al-Hakam sedikitpun. Beliau sentiasa datang kepadanya. Kemudian beliau telah berpaling daripadanya dan menyalahinya. Sebabnya bahawa Abu Malik al-Hadhrami adalah salah seorang pengikut Hisyam. Dan telah berlaku perselisihan di antaranya dan Ibn Abi Umar tentang imamah. Ibn Abi Umar telah berkata: Dunia semuanya untuk imam a.s dari segi milik dan sesungguhnya beliau (imam) adalah lebih baik dengannya (dunia) daripada mereka yang mana dunia di tangan mereka.

Abu Malik pula telah berkata: Tidak sedemikian. Milik manusia adalah untuk mereka melainkan apa yang telah dihukum oleh Allah dengannya untuk imam seperti al-Fai’, khumus dan barang rampasan, maka ia adalah untuk imam. Sesungguhnya Allah telah menerangkan kepada imam supaya meletakkannya dan bagaimana beliau melakukan nya. Maka kedua-duanya telah meredai Hisyam bin al-Hakam dan menyokongnya, lalu Hisyam bin al-Hakam telah menghukum untuk Abu Malik ke atas Ibn Abi Umar, lantas Ibn Abi Umar telah menjadi marah dan meninggalkan Hisyam selepas itu.


Bab 106

☼Sirah Imam Pada Dirinya, Pada Makanannya Dan Pakaiannya Apabila Beliau Menjalankan Urusan (sirah al-Imam fi nafsi-hi wa-fi al-Mat‘am wa-al- malbas idha waliya al-Amr)☼

(647)-1. Muhammad bin Yahya, daripada Ahamd bin Muhammad bin Isa, daripada Ibn Mahbub, daripada Hammad, daripada Hamid dan Jabir al-‘Abdi berkata: Amir al-Mukminin a.s telah berkata: Sesungguhnya Allah telah menjadikan aku imam pada makhluk-Nya, lalu Dia telah memfardukan ke atasku penilaian pada diriku, makananku, minumanku dan pakaianku seperti manusia yang lemah supaya orang yang fakir mengikuti dengan kefakiranku dan orang yang kaya tidak menzalimi [orang lain] kerana kekayaannya.

(648)-2. Ali bin Ibrahim, daripada bapanya, daripada Ibn Abi Umar, daripada Hammad bin Uthman, daripada al-Mu‘alla bin Khanis berkata: Pada suatu hari aku telah berkata kepada Abu Abdillah a.s: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, anda telah menyebut keluarga polan dan nikmat yang mereka perolehi, maka aku telah berkata: Jikalaulah [nikmat] ini [telah berlaku] kepada kamu, nescaya kami telah hidup bersama kamu [dengan senang], maka beliau a.s telah berkata: Alangkan jauhnya, wahai Mu‘alla, demi Allah, jikalaulah ia sedemikian, maka ia adalah politik di waktu malam dan pelancongan di siang hari, memakai pakaian yang kasar dan memakan makanan yang rendah mutunya, maka ia telah dijauhkan daripada kita. Anda tidak melihat kegelapan [malam] melainkan Allah menukarnya kepada [cahaya] nikmat seperti ini.

(649)-3. Ali bin Muhammad, daripada Salih bin Abi Hammad dan beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahmad bin Muhammad dan selain daripada mereka berdua dengan sanad yang bermacam-macam tentang hujah Amir al-Mukminin a.s terhadap ‘Asim bin Ziyad ketika beliau memakai al-‘Abaa’ dan meninggalkan al-Mala’, lalu saudaranya al-Rabi‘ bin Ziyad mengadu kepada Amir al-Mukminin a.s bahawa beliau telah menyusahkan keluarganya dan membuat anak lelakinya berdukacita dengannya, maka Amir al-Mukminin a.s telah berkata: Di atasku ‘Asim bin Ziyad, lalu dibawa kepadanya, manakala beliau a.s telah melihat kepadanya, maka mukanya telah menjadi masam, lalu beliau a.s telah berkata kepadanya: Tidakkah anda malu kepada keluarga anda? Tidakkah anda merahmati anak lelaki anda?

Adakah anda melihat Allah telah menghalalkan kepada anda segala kebaikan sedangkan Dia benci anda mengambilnya, anda adalah lebih mudah ke atas Allah daripada itu. Tidakkah Allah telah berfirman: “Dan Dia telah meratakan bumi untuk makhluk(nya)” Tidakkah Allah telah berfirman: “Dia membiarkan dua lautan mengalir yang keduanya kemudian bertemu, antara keduanya ada batas yang tidak dilampaui oleh masing-masing. Maka nikmat Tuhan kamu yang manakah yang kamu dustakan? Dari keduanya keluar mutiara dan marjan”Justeru, penggunaan nikmat Allah dengan perbuatan itu adalah lebih disukai Allah dari penggunaannya dengan kata-kata. Sesungguhnya Allah berfirman: “Dan terhadap nikmat Tuhanmu maka hendaklah kamu menyebut-nyebutnya” Maka ‘Asim berkata: Wahai Amir al-Mukminin, adakah aku mesti mengikut makanan anda yang rendah mutu dan pakaian anda yang kasar? Maka beliau a.s telah berkata: Aduhai dukacitanya anda, sesungguhnya Allah a.w telah memfardukan ke atas para imam keadilan supaya menilai diri mereka dengan manusia yang paling lemah, supaya orang fakir tidak memberontak dengan kefakirannya, lalu ‘Asim bin Ziyad telah mencampakkan al-‘Abaa’ dan memakai al-Mala’.

(650)-4. Beberapa orang daripada sahabat kami, daripada Ahamd bin Muhammad al-Barqiy, daripada bapanya, daripada Muhammad bin Yahya al-Khazaz, daripada Hammad bin Uthman berkata: Aku telah mendatangi Abu Abdillah a.s dan seorang lelaki telah berkata kepadanya: Aslaha-ka llahu, anda telah menyebut bahawa Ali bin Abu Talib telah memakai pakaian yang kasar, memakai baju (qamis) dengan [harga] empat dirham dan seumpamanya sedangkan kami melihat anda memakai pakaian yang baru, maka beliau a.s telah berkata kepadanya: Sesungguhnya Ali bin Abu Talib a.s telah memakai [pakaian] sedemikian pada zaman yang tidak boleh diingkari [ke atasnya], jika beliau a.s telah memakai pakaian seperti hari ini, nescaya beliau a.s masyhur dengannya [juga]. Lantaran itu, sebaik-baik pakaian setiap zaman adalah pakaian penduduknya. Hanya Qaim kita Ahlu l-Bait a.s apabila [dilantik] menjadi imam, beliau memakai pakaian Ali a.s dan berjalan mengikut sirahnya.


Bab 107

☼Bab Tentang Perkara Yang Pelik (bab nadir)☼

(651)-1. Al-Husain bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada Ahmad bin Muhammad bin Abdillah, daripada Ayyub bin Nuh berkata: Pada suatu hari beliau telah bersin dan aku berada di sisinya, maka aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, apakah yang dikatakan kepada imam apabila beliau bersin? Beliau telah berkata: Mereka telah berkata: Salla llahu ‘alai-ka.

(652)-2. Muhammad bin Yahya, daripada Ja‘far bin Muhammad berkata: Ishaq bin Ibrahim al-Dinuari telah memberitahu kepadaku daripada Umar bin Zahir, daripada Abu Abdillah a.s telah berkata: Seorang lelaki telah bertanya kepadanya tentang al-Qaim dan memberi salam kepadanya dengan “Amir al-Mukminin”? Beliau telah berkata: Tidak, itu adalah nama yang telah diberikan oleh Allah kepada Amir al-Mukminin a.s. tidak ada seorangpun telah dinamakan dengannya sebelumnya dan selepasnya melainkan oleh orang kafir. Aku telah berkata: Aku telah menjadikan diriku tebusan anda, bagaimana diberi salam kepadanya? Beliau telah berkata: Mereka telah berkata: Al-Salamu‘alai-ka ya Baqiyyata llahi, kemudian beliau a.s telah membaca firman-Nya: “Baqiyyatu llah adalah lebih baik bagimu jika kamu beriman”

(653)-3. Al-Hasan bin Muhammad, daripada Mu‘alla bin Muhammad, daripada al-Wasyaa’, daripada Ahmad bin Umar berkata: Aku telah bertanya Abu al-Hasan a.s kenapakah dinamakan Amir al-Mukminin a.s? Beliau a.s telah berkata: Kerana beliau akan dapat memberi mereka ilmu, tidakkah anda mendengar[nya] di dalam Kitab Allah: “Dan kami akan dapat memberi makan keluarga kami”

Di dalam riwayat yang lain beliau telah berkata: Kerana penyaraan mukminin (miirah al-Mu’minin) kepada mereka di sisinya adalah menyediakan mereka ilmu.

(654)-4. Ali bin Ibrahim, daripada Ya‘qub bin Yazid, daripada Ibn Abi ‘Umair, daripada Abi al-Rabi‘ al-Qazzaz, daripada Jabir, daripada Abu Ja‘far a.s telah berkata: Aku telah berkata kepadanya: Kenapakah dinamakan dengan Amir al-Mukminin? Beliau a.s telah berkata: Allah telah menamakannya dan demikianlah diturunkan di dalam Kitab-Nya: “Dan ketika Tuhanmu mengeluarkan keturunan anak-anank Adam dari salbi mereka dan Allah mengambil kesaksian terhadap jiwa mereka: Bukankan Aku ini Tuhanmu? Dan sesungguhnya Muhammad adalah Rasul-Ku dan sesungguhnya Ali adalah Amir al-Mukminin.